Circulaire varkens

Er is (stads)landbouw, kunst en cultuur, ruimte voor recreatie en horeca, opgezet door tientallen zelfstandige ondernemers met een gemeenschappelijk streven: een lokale, circulaire economie. En dat brengt mij weer terug bij de varkens.

Ze zijn niet van ons: we leasen ze van ondernemer Dirk, die binnen de Tuinen van West varkensbedrijf De Herkomst heeft opgezet. Compleet met contract met daarin clausules over wie aansprakelijk is bij ziekte, schade of vroegtijdig overlijden van de varkens. We bieden ze twee weitjes met nachthok en voeren ze etensresten van de drie gezinnen van De Groene Griffioen en de wei die overblijft na het kaasmaken. Daarnaast brengt Dirk brokken die voor 60 procent bestaan uit resten van de voedingsmiddelenindustrie.

Zodra de varkens 130 kilo wegen, gaan ze terug naar Amsterdam om daar te worden verwerkt en afgezet. Eentje zullen wij zelf afnemen om het vlees ervan te verkopen in onze boerderijwinkel.

Zover is het gelukkig nog niet. Ik zit naast hun hok en zie hoe heerlijk uitgestrekt de roze lijfjes in het natuurmaaisel liggen. Bekijk de kleine oogjes en hangende oren – kenmerkend voor het Nederlands landvarken. Luister naar hun tevreden geknor.

Varkens brengen zo veel vrolijkheid op een erf. Fietsers stoppen, kindjes knorren. 'Ggggg, gggg, vakke', roept ook mijn dochter de hele dag.

Aan de Amsterdammers aan wie onze melkboer zuivel verkoopt, vroegen we drie jongensnamen en één meisjesnaam voor de varkens te verzinnen. Esteban en Anna werden al snel favoriet. 'Alex', opperde een brandweerman. 'Zo heet ik zelf.' 'Otis', droomde een zwangere vrouw. 'Zo gaat mijn kindje heten.' Zo heerlijk persoonlijk. Ik weet niet of de melkboer hun had verteld dat de varkens al over zes maanden naar de slager gaan.