Op de splitsing (3/3)

De eerste afspraak met eigenaren Boy en Wendela was op een warme zomerdag. Ze zochten een nieuwe melkveehouder om mee samen te werken. De verbreding van het bedrijf en de muzikale activiteiten van Boy maakten dat ze tijd en handen tekort kwamen, zeker nu pa met pensioen ging.

Van tevoren spraken we af dat onze ontmoeting maximaal twee uur zou duren; alle vier waren we druk en twee uur zou genoeg moeten zijn voor een rondje over het erf en een wederzijdse eerste indruk. Het was tenslotte een sollicitatiegesprek.

Maar de eerste keer dat ik op mijn horloge keek was het ruim vier uur later, na zessen. Het zei genoeg, het zei alles. We klikten en raakten niet uitgepraat over de mogelijkheden op deze mooie plek en de samenwerking met z'n vieren; ook voor mij bleek er genoeg te doen. 'Laten we dan maar pizza's halen', riep Wendela. De mannen gingen melken. 'Kun je meteen de kudde leren kennen.' En wij vrouwen stapten op de fiets naar de stad.

U leest het goed: de stad op fietsafstand. Hoe geweldig, ik voelde me zo blij.

Weesp bleek Amsterdam in het klein: grachtjes, bruggetjes, terrassen en rumoer. Zeker op deze zomeravond. Mocht ik hier gaan wonen? Wauw. Enig punt was dat we een woonhuis moesten regelen voor ons gezin, want dat ontbrak nog op het erf. Van latere zorg.

Met pizza's in de ondergaande zon vierden we die avond onze ontmoeting. Twee stellen aan een picknicktafel, vol plannen, dromen en toegegeven: enige verwarring. Want wat kwam er nu allemaal op ons af? Ging dit niet te snel? We waren niet op zoek geweest, deze kans kwam voorbij. En misschien moesten we hem daarom grijpen.

Voor de beslissing namen we enkele weken. Wij, zij. Met z'n vieren op een splitsing. Ach, u kent de uitkomst: we gaan. We gaan! Komend voorjaar. En ik neem u graag met ons mee.