Kamelenpies en boodschappenlijstjes

In die chaos staat Arnout. Elke vrijdag wil hij me helpen met het inruimen van de stellingen en het prijzen van de producten. Arnout is autistisch en zeer gevoelig voor prikkels. Het lukt hem goed zich af te sluiten en 'in gedachten even naar een rustig plekje te gaan', zoals hij zelf zegt.

Toch vraag ik me steeds vaker af of de winkel tijdens het spitsuur wel de juiste plek voor hem is. En of ik wel de juiste begeleider voor hem ben: 'Kom op jongen, de zuivel is nog niet aangevuld. Nee, dat is aardbeienyoghurt, ik vroeg om vanille. Even tempo graag.'

Ik besluit Arnout een bestelling te laten pakken. Een overzichtelijke klus, zonder tijdslimiet. Onderaan de lange boodschappenlijst schreef de klant immers: 'Aan het eind van de middag kom ik de bestelling halen.' Perfect.

De gelijktijdige komst van een monteur, een vertegenwoordiger, een schoolklas, fietsende toeristen en de 'gewone' vaste klanten brengt die ochtend veel rumoer. Met een schuin oog houd ik Arnout in de gaten.

Stilletjes tuurt hij naar de boodschappenlijst, niet in staat er daadwerkelijk mee aan de slag te gaan. Ik laat hem even, er is nog tijd genoeg. Af en toe glimlacht hij in zichzelf en ik vraag me af in welke wereld hij zit.

Op internet leest Arnout veel over Russische tsaren en de Brexit. Hij weet alles, tot in details, over de Amerikaanse presidentsverkiezingen en deelt graag de laatste nieuwsfeitjes.

Er stopt een bekende auto voor de winkel. 'Goedemorgen, ik ben vroeger dan gedacht. Staat mijn bestelling klaar?'

Wetend dat Arnout nog niks heeft ingepakt begin ik de groente te verzamelen. Ongemakkelijk schuifelt Arnout om me heen. Hij ijsbeert en blijft me aankijken.

'Is het te druk voor je?' vraag ik bezorgd.

'Een beetje. Maar eigenlijk heb ik een vraag.'

'Dat kan. Wat wil je vragen?'

Arnout blijft staan en wiebelt van z'n ene op z'n andere been. Dan kijkt hij me aan.

'Wist jij dat ze kamelenpies gebruiken voor het maken van medicijnen?'