De boer op

Het grote voordeel van een maatschap is dat je er als boer twee weken tussenuit kunt knijpen. Het melken wordt overgenomen, het vee verzorgd.
Vanwege mijn vergevorderde zwangerschap viel onze vakantie wat vroeg dit jaar en was ook de bestemmingkeuze beperkt: we wilden graag naar een oord waar de zon al flink zou schijnen, dat niet op te grote vliegafstand lag - in verband met onze zoon van anderhalf - en waar mijn scheefgezakte bekken wat rust mocht krijgen.
Tenerife dus. Nooit eerder had ik de ambitie naar een Canarisch Eiland te vliegen. Op een bergtop in de Alpen voel ik me doorgaans gelukkiger dan in een betonnen badplaats, maar om nu tonnetje rond over een bergrichel te waggelen, was gewoon niet reëel.
In de koffer gingen een emmer, schep en de kranten van de voorgaande week. Daar zou ik aan de zwembadrand misschien eindelijk aan toekomen. Mijn man pakte op zijn beurt zijn hardloopschoenen in, want van tien dagen nietsdoen ‘zou zijn lijf veel te onrustig worden’.
De badplaats bevatte nog meer beton dan gedacht. Overal billboards en neonreclames. Toch voelden we ons relaxed. Met zwemmen, ijs eten en zandkastelen bouwen vulden we onze dagen en het was heerlijk. Op 4.000 kilometer van Drenthe waren we even geen boer en boerin, maar gewoon weer Jurre en Hanna.
Er werd uitgeslapen - dat wil zeggen: tot half zeven, onze dreumes gaat graag vroeg van start - en boerderijgesprekken maakten plaats voor discussies over bootvluchtelingen, woordgrappen over de hoge scootmobieldichtheid op het eiland en romantische onderonsjes.
Al op dag vier verbaasde mijn man zich over zijn schone handen. ‘Zelfs onder mijn nagels zitten geen zwarte randjes meer.’ Op dag zes mompelde hij vanaf zijn strandbed: ‘Nooit gedacht dat ik zo lang stil kon zitten.’ Zijn hardloopschoenen bleven in de tas.
Misten we de boerderij dan helemaal niet? Natuurlijk wel. Een sms’je met daarin de boodschap dat de koeien weer voor het eerst naar buiten waren gegaan, was even zuur. Daar hadden we bij willen zijn. En bij iedere zwarte hond die we op straat zagen, dachten we aan onze eigen Senna. We misten de deelnemers en hun mooie uitspraken en de bloeiende fruitbomen in de tuin. Maar toch.
Even weg van eigen erf: ik kan het iedereen aanraden.

Hanna Hilhorst