Pumps in de polder

Ik zag een man op televisie en dacht: dat is hem. Hij deed mee aan Boer zoekt vrouw, en de manier waarop hij een kalf ving uitte zijn zelfverzekerdheid, passie en rust. Was ik dat kalf maar, dacht ik.
Zelf woonde ik in Utrecht, had net mijn studie Sociale geografie afgerond en had een leuke baan als redacteur. Ik leidde het stadse leven: veel winkelen, de kroeg in met vrienden, hangen in het park, op de fiets naar de Gracht en een bakkie doen. Heerlijk! Maar ook een leven van netwerken, anonimiteit en haast. Haast op de fiets naar het station, haast in de supermarkt. Haast om carrière te maken en haast ‘de ware’ te vinden.
Op tv ging de boer ervandoor met een boerin, en het zou nog drie jaar duren voor ik hem weer zou zien. Niet op het beeldscherm, maar in het echt; geregeld door een gezamenlijke vriendin. Beiden net weer vrijgezel, en voorzichtig de situatie aftastend. Na de koffie, de biertjes en het ontbijtje nam hij me mee naar zijn boerderij. Een nieuwe wereld, en ik vond het er heerlijk. Samen vroeg opstaan, de kalfjes voeren en vers gras maaien. Het langzaamaan licht zien worden, de wereld zien ontwaken. Eindelijk rust.
We wilden dolgraag samenwonen, maar waar? Hij kon onmogelijk naar Utrecht verhuizen en heen en weer gaan rijden bij elke kalfkoe. En dus nam ik een besluit: ik woonde liever samen met mijn boer op het platteland dan alleen in de stad.
Een prachtige bruiloft en bevalling verder woon ik nu samen met mijn man en zoontje op een zorgboerderij in Drenthe. Mijn baan opgezegd, een nieuw leven tegemoet. En ik zal u eerlijk zeggen: ik vind het leven op een boerderij best moeilijk. Het is niet altijd zo romantisch als Boer zoekt vrouw ons doet geloven. Het is een leven van hard werken, voor weinig. Een leven waarin werk en privé keihard door elkaar lopen, en een leven waarin om half tien ‘s avonds het licht uitgaat.
Ik kan inmiddels melken en trekker rijden. Draag een overall en klompen, maar nog steeds houd ik meer van pumps. Het meest van rode. En hoe hardnekkig ik ook volhoud erop te lopen, ze zakken steeds verder weg in de modder. Hetzelfde geldt voor jurkjes; mijn kast hangt er vol mee, maar in de melkput blijken ze totaal niet praktisch.
Mijn man zegt altijd: ‘Boer bén je, met alles wat je in je hebt.’ Maar nu ik met hem getrouwd ben, ben ik dan wel automatisch een boerin?

Hanna Hilhorst,