'In één generatie uit de armoede'

Drie pioniers die op zoek gingen naar een baan om hun leven te verbeteren. We noemden ze gekscherend de Daltons, omdat de oudste de kleinste was en de jongste twee koppen groter. Nu, dertig jaar later, werkt de oudste nog steeds bij ons.

Filmmaker Hidde Boersma vertelde ons onlangs tijdens het Klein Tuinbouw Congres Noord-Nederland dat armoede bestrijden pas echt goed is voor het klimaat. Mensen die het goed hebben, maken minder kinderen. Daarnaast wil iemand die geld heeft een betere leefomgeving. De primaire behoefte, zoals een dak, goed eten en goede kleding, verschuift naar de wens om te leven met meer comfort. Dus een gezonde leefomgeving met veel groen en frisse lucht.

En dat is zo mooi aan deze generatie internationale medewerkers. Waar deze Dalton niet kon lezen en schrijven, hebben zijn kinderen nu gestudeerd. Van het verdiende geld van hem en later zijn vrouw, hebben ze een prachtig huis gebouwd. Steen voor steen zelf gespaard en de meeste ook zelf gestapeld. Hun kinderen leven nu in een heel ander Polen, maar hun basis is anders door de keuze van hun ouders. Het is gelukt om in één generatie uit de armoede te komen.

Een leven lang ontwikkelen, scholing, Nederlands leren. Het is allemaal niet aan de Dalton besteed. Hij werkt acht weken, gaat dan drie weken naar huis en komt daarna weer terug. Hij leeft zuinig, doet geen rare dingen. Sinds kort is hij opa. Elke keer als we even praten, komt er een foto tevoorschijn. Een klein jongetje in een automatisch bestuurbare auto of in een schommel. Altijd mooi gekleed met zijn trotse ouders op de achtergrond.

Op zoek gaan naar een plek waar je geld kunt verdienen is van alle tijden. Uitbuiting en armoede zijn dat ook. Hier op Erica kennen wij onze geschiedenis. In het veen was het ook niet fijn. Het mooie is dat deze generatie internationale medewerkers ons veel heeft gebracht. Het zorgde voor gemotiveerde medewerkers die met ons zijn meegegroeid in het bedrijf.

Discussies over discriminatie, ik gruwel ervan. Uiteindelijk gaat het om de Dalton en om mijn vader. Die nu, dertig jaar later en grijzer, nog steeds niet echt met elkaar kunnen communiceren. Maar ze begrijpen precies dat ze het met elkaar beter hebben dan zonder elkaar.