Moeder en dochter al bijna negentig jaar bij elkaar boerin

Achtergrond Limburg Deborah Parren 25 sep 2023 om 15:30uur

Een leven zonder boerenbedrijf? Dat kan Mia Pennings (80) zich niet voorstellen. Dochter Jolanda van de Kruijs-Pennings (52) koos voor een baan als apothekersassistent, maar ze kreeg verkering met een boer. 'Dat was niet de bedoeling', zegt ze gekscherend.

Moeder+en+dochter+al+bijna+negentig+jaar+bij+elkaar+boerin

Het boerenleven is hen beiden met de paplepel ingegoten. Mia Pennings groeide op in een boerengezin in Zuid-Limburg. Ze was 21, toen ze zelfstandig boerin werd. 'We zijn als Zuid-Limburgers in 1965 in Midden-Limburg gepionierd. Mijn man en ik zijn in Baexem met niets begonnen. Ik had nog geen stoel. Mijn moeder zei: 'Ik geef je een stoel mee', maar ik zei: 'Geef maar een koe, daar kan ik iets mee beginnen.''

Jolanda Pennings hielp thuis mee op het gemengd bedrijf met varkens, stieren en akkerbouw. 'Maar niet zoals mijn twee broers. Ik heb ook niet gekozen voor een landbouwschool of agrarische richting. Ik ben apothekersassistent geweest.' Een leven op de boerderij lag ook niet in de lijn der verwachtingen, totdat ze haar man Antoine, pluimveehouder in Nederweert, ontmoette. 'Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.'

Meer verantwoordelijkheid

Op een gegeven moment combineerde Van de Kruijs-Pennings het werk in de apotheek met het werk op het pluimveebedrijf. 'Ik zei tegen mijn man: 'Ik wil niet alleen eieren rapen. Dan wil ik alles doen en ondernemer zijn, meer verantwoordelijkheid hebben.''

Je wilt alles goed doen en dat gaat niet altijd; soms moet je een keuze maken

Jolanda van de Kruijs-Pennings, pluimveehouder in Nederweert

Wat Van de Kruijs-Pennings van huis uit mee heeft gekregen, helpt haar in het werk. 'Niet opgeven, doorzetten. Ieder voordeel heeft zijn nadeel en andersom. Je moet ervoor werken als je iets wilt bereiken.'

Vakgroep Agrarische Vrouwen

Dat het leven als boer niet altijd even makkelijk is, weten moeder en dochter als geen ander. Pennings was in de jaren zeventig een van de oprichters van Vakgroep Agrarische Vrouwen. 'Vrouwen moeten een uitlaatklep hebben', vindt ze.

Haar dochter merkt dat sommigen worstelen met het combineren van de zorg voor de kinderen, het huishouden en het werk. 'Soms moet je binnen je hand voor de ogen doen, anders trek je het niet. Je wilt alles goed doen en dat gaat niet altijd. Soms moet je een keuze maken.' Haar moeder heeft daarvoor eens de rekening gepresenteerd gekregen. 'Ik heb zes weken aan het infuus gehangen.'

Niet achter de geraniums

Achter de geraniums zitten kent de tachtiger niet. Ze werkt nog op het akkerbouwbedrijf dat door haar twee zoons is overgenomen. 'Ik doe bij hen de administratie en op het bedrijf van Jolanda waar nodig de hokken.'

Pennings geniet nog met volle teugen van het werk. 'De vrijheid in de natuur is het leukste aan boerin zijn. Ik heb van mei tot augustus altijd in het veld geschoffeld, met de walkman op. Dat vond ik geweldig. Genieten van het werk is vrijheid.' Ze is nog lang niet van plan om te stoppen.

Haar twee zoons en twee dochters werken allemaal op de boerderij. 'Bijzonder dat alle kinderen in de agrarische wereld werkzaam zijn gebleven. Dat heb ik hun allemaal meegegeven, misschien iets te veel', sluit Pennings lachend af.

Dag van de Boerin

De Dag van de Boerin vond op 9 september plaats. Stilstaan bij die dag doen Jolanda van de Kruijs-Pennings en Mia Pennings nooit. Ze vinden die dag een beetje dubbel. 'Waarom is het niet vanzelfsprekend dat iemand wordt gewaardeerd voor wat die doet?' vraagt Van de Kruijs-Pennings zich af. 'Te gek voor woorden eigenlijk dat er een dag aan moet worden gehangen.' Ze vinden ook dat ze nu zich moeten verdedigen hoe ze hun werk doen. De vrijheid die ze vroeger als ondernemers hadden, is hun door wet- en regelgeving afgenomen, stellen ze. 'Vroeger had je in je hoofd minder stress en meer werk met de handen. Nu is het geestelijk soms zwaar.'