IJsvrij (2)

Vrij hoefden we als boer niet te vragen. Ook niet aan boer Sjaak. Zodra de koeien waren gemolken, was hij degene die de mooie tochten uitzette en ons aanspoorde om mee te gaan. 'Het vriest niet zo vaak, dus we moeten het er wel van nemen.' In het begin voelde dat als spijbelen, later als de grootste rijkdom.
Vrijheid.

De kinderen zullen nog niet beseffen hoe bijzonder het is dat je vanuit huis de bevroren sloot opstapt en met je vader en moeder aan de hand je eerste slagen maakt. Mooi om in de manier van schaatsen hun karakters terug te zien. De ene zoon voorzichtig maar vastberaden, de andere fanatiek en competitief. De dochter wild en onbesuisd, schaterend op de slee achter ons aan. We haalden het helemaal tot de dorpsvijver en weer terug. Ze leerden vallen en opstaan, doorgaan. Herinneringen én lessen voor het leven.

Het klinkt euforisch, en dat was het ook. Op mijn eigen snoeiharde val na. Ik schaatste in een scheur en lag gillend op het ijs. Natuurlijk dacht ik meteen aan mijn eigen vader, wiens schaatscarrière tien jaar geleden zo was geëindigd. Ik dacht aan de ambulance, waar ik nu voor het eerst in zou gaan. En ik dacht aan mijn benen, die ik gelukkig de dag ervoor had onthaard. Een geluk bij een ongeluk. Uiteindelijk bleek er niks gebroken en was van een ambulance geen sprake. Blauw maar blij kon ik weer door.

Euforisch dus. Na een periode van verhuizen, afscheid nemen, opnieuw beginnen en thuisonderwijs waren we toe aan deze volle energie. Aan frisse lucht. En al deden we deze dagen alleen het hoognodige op de boerderij: op het ijs ontstonden nieuwe plannen voor het erf. Plannen waarin ook ik een rol zal hebben en waar we deze week direct mee aan de slag konden. Volgende week vertel ik er alles over.