'Zo groen als kunstgras'

Kunstgras garandeert de koper het hele jaar door een groen gazon. Je hoeft niet te maaien, je hoeft niet te sproeien. Maar liever zet je er ook geen tuinstoel op in verband met de puntbelasting. Het enige wat je aan onderhoud hoeft te doen is borstelen, zodat de sprietjes netjes rechtop blijven staan. En natuurlijk moet je met een bladblazer de bladeren eraf blazen. Mensen met bladblazers en kunstgras vallen, denk ik, in dezelfde categorie.

Seizoensontkenners, noem ik ze. Hun tuin ziet er het hele jaar door hetzelfde uit.

Terwijl het toch zo leuk is om een merel een worm uit het gras te zien trekken en aan haar jongen te zien voeren. En hoe blij word je van groeiend gras in de prille lentezon? Van de geur van gemaaid gras? Van de verkoeling aan je voeten op een warme zomerdag? Van het bed van bladeren dat het gazon van voeding voorziet? Ach, aan jullie boeren hoef ik het niet uit te leggen. Gras is geweldig.

Maar wacht, volgens de producent is kunstgras duurzaam: je hoeft geen liters water te verspillen tijdens een droogte, je hoeft geen benzine in een grasmaaier – wel in de bladblazer, toch? – te gooien en omdat het in Nederland wordt gefabriceerd, kent het geen hoge CO2-uitstoot voor het transport. Ook kan het 20 jaar blijven liggen, hoef je geen bestrijdingsmiddelen tegen mossen en onkruid te gebruiken én is het waterdoorlatend.

Nu ben ik bijna ontroerd. Wát een prachtproduct. Behalve dat kunstgras – in tegenstelling tot echt gras – geen CO2 uit de lucht opneemt én dat het gemaakt wordt van polypropyleen en polyethyleen. U weet wel: waar ook broodtrommels en drinkflessen van worden gemaakt. Daar lig ik toch niet graag op te zonnen.

Lieve mensen, álsjeblieft. Verplastic de natuur niet zo. Ga eens niet voor gemak, maar voor leven. In de bodem, in je tuin én in je hart.