Demonstreren met een doel

We zijn deze maand ontzettend positief begonnen. Het Malieveld in Den Haag stond vol en door het hele land gingen we van basisscholen tot boerderijen het gesprek aan met onze buren. Voor mij was de meest heldere boodschap: laat de maatschappelijke waardering die op 1 oktober zo overduidelijk was, terugkomen in het politieke debat.

Geen van de politici op het podium ontkende die noodzaak. Maar dat moet wel in beleid terugkomen. De stikstofdiscussie laat zien dat we er nog niet zijn, ook al zijn er echt wel elementen van onze inzet overgenomen.

Ik ben ongelofelijk trots op de snelle en effectieve acties bij de provinciehuizen. De insteek van de provincies gaat inhoudelijk nóg verder dan de landelijke plannen. Het is bovendien ondemocratisch: in Den Haag zijn ze helemaal nog niet uitgepraat over de nationale kaders. Slechte plannen en een nog slechter proces. Dat kan niet.

'De provincies zijn gezwicht', las ik. Onzin. De provincies – een aantal, tenminste – realiseerden zich dankzij de gigantische boerenopkomst dat ze bezig waren met onbehoorlijk bestuur. Ze werden wakker.

We zijn er nog niet. Dat blijkt ook uit de massale opkomst van woensdag. Het allerbelangrijkste is nu om de publieke opinie aan onze kant te houden. Enkele domme en gevaarlijke acties krijgen altijd meer aandacht dan de vele positieve gebeurtenissen. Demonstreren doe je met een doel en die doelen bereiken we alleen maar samen. Met elkaar en met de burger.