Lang zal hij rijden

Eindelijk een lichtpuntje in het leven van Dirk. Niet vaak zit het de jongen mee. Hij is geboren met een stoornis in het autistisch spectrum, heeft gescheiden ouders, gedoe met zijn vader, een laag zelfbeeld, een extreme gameverslaving en als gevolg daarvan een verstoord dag-en-nachtritme en overgewicht.

Lange tijd was Dirk bang dat het rijbewijs te hoog gegrepen zou zijn. Als hij al zo vaak faalde voor zijn theorie, hoe kon hij dan ooit slagen voor de praktijk? Ook wij twijfelden daaraan. Want autorijden is één ding; je moet ook kunnen inschatten wat andere weggebruikers doen en daarop anticiperen. Flexibel zijn. Het punt is dat Dirk dat niet is. Al zodra de dagelijkse routine op de boerderij iets afwijkt, wordt hij boos, woedend. Ander eten, onverwachte klusjes, nieuwe mensen: hij weet er niet mee om te gaan. Hoe moet dat op de weg?

Dirk meldde zich aan bij een gespecialiseerde rijschool en kreeg een instructeur die hem extra begeleiding en ondersteuning gaf. Samen praatten ze over situaties die onderweg zouden kunnen ontstaan: wegversperringen, file, een lekke band. De instructeur zorgde voor weinig afleiding, deed de radio uit en bleef zelfs rustig en beheerst, toen Dirk abrupt remde voor een overstekende moedereend met bijbehorend kroost en daardoor een ongeluk veroorzaakte.

Het hielp. Dirk kreeg steeds meer vertrouwen en overwon zichzelf, zijn leven. Zo trots. 'Als hij het kan, wil ik het ook', sprak deelnemer Reinier jaloers. Al jaren wil hij op les. En heus hebben we zijn mogelijkheden onderzocht; we lieten hem zijn trekkerrijbewijs halen. Foeterend tegen zijn examinator zat hij achter het stuur. 'Jij hoeft me de les niet te lezen, ik ben eigen baas.' Onze conclusie was toen snel getrokken.

Terug naar Dirk. Hij heeft taart gebakken. 'Lang zal hij rijden', zingen we op z'n hardst. En daar hopen we dan maar op.