Geboortegrond

Tot mijn twintigste woonde ik in Eemnes. Een dorp met stadsrechten, als gemeente nog zelfstandig. Een polder met vaart, gemaal en sluis. Een oude kern met dorpskroeg. Iedereen kende elkaar. Ik was er eentje van Wim van Jan de Post.

Opa Jan was postbode en meer dan dat. Naast brieven en kaarten bezorgde hij het melkgeld bij de boeren, later ook de AOW, in contanten. Hij wisselde dorpsnieuwtjes uit en rookte een pijp. Elke herfst stak hij op verzoek van de boeren enkele varkens dood. Jan kon goed steken. Na afloop stond een jenevertje klaar.

Oude verhalen; ze klinken gemoedelijk. Het Eemnes van opa Jan bestaat natuurlijk allang niet meer. Een deel van de weilanden is opgeofferd voor nieuwbouw en van de oude boerderijen langs de dijk zijn slechts nog enkele in functie. Het gros is omgebouwd tot landhuis met biljartkamer, zwembad, wijnkelder en tennisbaan. Het bijbehorende chique volk is geïmporteerd uit het naastgelegen Gooi. Een andere sfeer.

Toch ben ik er graag, om oude vrienden te ontmoeten, mijn familie te zien en weer even eentje van Wim van Jan de Post te zijn. Het dorp naderend zie ik vanaf de snelweg mijn belangrijkste ankers. De grote toren naast mijn ouderlijk huis, het boompje waarlangs we schaatsten en die ene boerderij aan polderzijde, herkenbaar aan zijn rode dak. Daar woonde mijn beste vriendin.

In gedachten zie ik ons weer spelen. Slootjespringen, koeien halen, tikkertje doen in de doorloopwagen, vee verkampen, kapucijners doppen, tafeltennissen op de deel en met de brommer crossen door het land. Het was in deze jaren dat ik mezelf beloofde ooit met een boer te trouwen.

Dat vinkje kan ik zetten.

Maar Jurre heeft niks met Eemnes, helaas. Hij komt er niet vandaan, heeft er geen wortels. Laatst wees ik hem op een woningsite op het kleine, oude huisje van mijn opa. Het staat te koop. Inclusief wijnkelder en fitnessruimte, voor ruim acht ton. Geen postbode die dat kan betalen.