Papadag

'Loop je af en toe even langs met hen?' vraag ik Jurre. 'Ik ben nog nooit zo lang zonder Roos geweest.' Omgekeerd is hij gespannen voor zijn eerste papadag. 'Ik weet me beter raad met dertig koeien dan met drie kinderen.'

Samen met deelnemers Linda en Johnny richt ik even later de winkel in. Al na vijf minuten stormen mijn zoontjes binnen. 'Waarom sta je in de winkel? Kom je zo naar huis? Zullen we iets leuks gaan doen? Mogen wij ook achter de toonbank?' Vooruit. We tellen centjes, wegen tomaten en eten appels. 'Wat helpen we je goed hè, mama?'

Dan komt de eerste klant binnen. 'Hoi dikke piemel', roept mijn kleuter. Johnny en Linda schieten in de lach. Ik ook. Nee, ik niet. Natuurlijk niet. 'Laat ik dat niet meer horen, Olle.'

De klant is gelukkig een bekende. Hij knipoogt. 'Leuk dat je er weer bent. Mag ik een meerzadenbol?' Ik loop naar de snijmachine en leg het brood erin. 'Nee', roept Olle en springt van zijn kruk. 'Dat wil ik doen.' Geen goed plan, lijkt me. Daarvoor is hij nog te klein. 'Maar ik kan dat we-èèè-el.' Smekend trekt hij aan mijn linkerbeen.

'Lieverd', zeg ik nu toch wat strenger, 'mama moet werken. Gaan jullie maar buiten spelen.' Dat doen ze.
Opgelucht help ik de volgende klant. 'U boft, de raapstelen zijn net geoogst. Anders nog iets?' Haar antwoord wordt overstemd omdat de jongens opnieuw de winkel binnenkomen. Ditmaal op hun traptrekker. Gillend en tegen elkaar aan botsend rijden ze rondjes om de groentestelling. Ondertussen gebaart Linda dat het tijd is voor haar medicijnen. Johnny laat een ei vallen. Ik heb de boel niet in de hand. Hoe moest dit ook alweer? En waar is Jurre eigenlijk?

Net op dat moment stapt hij binnen. 'Zo, ik heb alles onder controle. Roos slaapt. Eigenlijk is zo'n papadag best makkelijk. Hoe gaat het hier?'