Blij in de wei

De zon schijnt, de hemel frisblauw. Een zacht briesje waait langs onze benen. Een van de bezoekers draagt een zwierig rokje. De eerste, de dapperste.

Bijna honderdvijftig mensen zijn afgekomen op de eerste weidegang. Jonge gezinnen, deelnemers, klanten en zelfs twee televisieploegen. Opgetogen staan we te wachten bij de ingang van het weiland waar straks de koeien hun dans gaan doen. Tenminste, als het goed is. Sinds de kudde vorig jaar te veel werd afgeleid door een rondvliegende drone en de enthousiast joelende bezoekers weet ik dat de dieren niet te regisseren zijn.

'Ach, al gaan de koeien direct liggen, dan nóg vind ik het geslaagd', zegt een man achter me. 'Het is hier zo heerlijk. Doordeweeks werk ik in een museum, dus dit voelt als vakantie. Moet je al die spelende kinderen langs de slootkant zien. Ook mijn dochter bloeit helemaal op. Vanochtend wilde ze niet achter de tablet vandaan, maar moet je nu eens kijken: ze is smoorverliefd op die kalfjes.'

Het valt me nu pas op. Om me heen staan enkel mensen met een lach op hun gezicht. Ontspannen, geen spoor van stress. Geen gemopper. Slechts intens genietend van de plek waar ik woon; waar ik dagelijks mag zijn. Het voelt ontzettend rijk.

'Daar komen ze', gilt een meisje. Snel neemt ze positie in achter de benen van haar moeder. In draf komt de kudde over het kavelpad aangerend; de grootste koe met de grootste horens voorop. Wanneer ze als eerste de groene wei bereikt, vliegt haar logge lijf door de lucht. Ze buitelt, ze springt en haar uier klotst achter haar aan. De tweede koe volgt. 'Wauw, super, prachtig', klinkt het van alle kanten.

De derde koe rent het weiland in en stopt abrupt, maakt een sprong op haar plaats en begint met haar horens in de grond te wroeten. Zand vliegt in het rond. 'Die doet gek', schatert het publiek. De dans wordt een heuse show, met links en rechts koeien die uitbundig de vrijheid vieren. Net als het publiek, net als ik.