De strijd is begonnen

Mijn idee is simpel, ik wil dat nutriënten uit dierlijke mest niet meer gediscrimineerd worden. Mineralenconcentraat moet gebruikt kunnen worden boven de gebruiksnorm voor dierlijke mest. Boeren en tuinders werken met dit soort innovaties hard aan een betere toekomst.

Het is oerstom om een waardevolle grondstof van je eigen bedrijf af te voeren en vervolgens kunstmest aan te kopen. We moeten dus zorgen dat we onze eigen nutriënten beter kunnen inzetten. Dat is beter voor het milieu en beter voor de portemonnee van de boer.

Nutriënten die we nodig hebben, zoals stikstof, kunnen we hier houden, en fosfaat kunnen we verkopen aan gebieden met een tekort. We moeten dierlijke mest als een waardevolle grondstof gaan zien. Dat kwartje is nog lang niet bij iedereen gevallen.

Vooral de kunstmestindustrie ligt dwars. Die vindt haar product zuiverder en minder uitspoelingsgevoelig. Dat durf ik te betwijfelen. Ook kunstmest is gevoelig voor uitspoeling. De industrie wordt echter geholpen door de definitie van dierlijke mest in de nitraatrichtlijn van 1991. Dierlijke mest wordt daar omschreven als uitwerpselen van dieren, ook als het gaat om de verwerkte vorm.
Deze laatste bijzin remt alle innovatie. Voor nutriënten uit andere organische materialen, zelfs menselijke urine, geldt deze beperking niet.

In Brussel begint een flinke strijd. Eerst vechten in het Europees Parlement, waar verschillende politieke families hun stokpaardjes erdoor willen drukken. Na de zomer moeten we eruit zijn. Dan staat er een nieuw gevecht voor de deur: met de lidstaten. Daarom kaart ik het nu al aan bij landen die hier interesse in kunnen hebben, zoals Duitsland en België.

Het Parlement en de lidstaten moeten er samen uit komen, voordat een voorstel een wet wordt. Bij elkaar duurt dat zeker tot 2018. Maar dit gevecht is het waard.