Nieuwe buren

Er komt een AZC in onze straat. Althans, daarover zijn de gemeente en het Centraal Opvang Asielzoekers (COA) in onderhandeling. Wat nu nog een vakantiepark is, wordt als het aan hen ligt een opvanglocatie voor - in eerste instantie - tweehonderd vluchtelingen. Op termijn moet dit worden uitgebreid naar een volwaardig AZC voor vijfhonderd mensen. De buurt is al geïnformeerd, en hoewel de gemoederen in het dorp behoorlijk oplopen, ga ik ervan uit dat het een kwestie van tijd is voor de eerste vluchtelingen arriveren.
Mijn reactie op het nieuws was gebaseerd op mijn verstand en geweten. Al maanden zien we de gruwelijke beelden van lange vluchtelingenstromen, verdronken kinderen en hongerende mensen in Syrië in de media. Hoe vaak heb ik me niet machteloos gevoeld omdat we zo weinig aan het uitzichtloze conflict en de profiterende mensensmokkelaars kunnen doen? Daarbij stoor ik me aan de haatzaaierij van Geert Wilders. Alleen al daarom wil ik laten zien dat de vluchtelingen wat mij betreft welkom zijn.
Toch voel ik wel degelijk angst. Angst voor het onbekende, voor de nabijheid van iets wat zich tot nu toe afspeelde in een ver land. Wie worden mijn buren? Wat hebben ze meegemaakt? Zijn het mensen met toekomstplannen, of zitten er rotte appels tussen? Vijfhonderd getraumatiseerde vluchtelingen in een park, midden in het bos. Wat kunnen we hen bieden? Er is geen buslijn, geen supermarkt of school op loopafstand. De gemeente heeft het over een opvangperiode van maximaal tien jaar; precies het decennium dat onze kinderen opgroeien. Komt hun veilige jeugd in gevaar?
‘Durf je straks nog alleen het bos in? Of de kinderen daar alleen te laten spelen?’ vraagt mijn man. ‘Nee, maar dat durf ik al niet meer sinds de Nederlandse Bonnie en Clyde - bekend van het Journaal - vorig jaar op steenworp afstand van onze boerderij een gewapende overval pleegden. Gevaar komt echt niet alleen van buitenaf. Wellicht komt er vanwege het AZC juist wel meer toezicht.’
Ook mijn man probeert kansen te zien. ‘Er zijn vast enthousiastelingen die hout willen hakken of willen meehelpen in onze tuin. Zodra de eerste zijn gearriveerd gaan we kennismaken. Bekend maakt bemind. Misschien zitten er wel leuke vriendinnen voor je bij.’ We zwijgen. We weten het niet zo goed. Het is zo ingewikkeld, spannend en vooral zo nieuw.