Het eerste jaar

Een eerste jaar als columnist is spannend. Wie zijn mijn lezers? vroeg ik me al typend af. Houden ze van persoonlijke stukjes, een inkijk in het leven op een zorgboerderij of van actualiteit? Moest ik mijn mening geven - er zijn al zoveel meningen -, of durfde ik mezelf kwetsbaar op te stellen, mijn twijfels te noteren? En als ik dat zou doen, wat kon ik dan verwachten?
Reacties.
Veel reacties.
En naast het feit dat deze mijn lezers een gezicht en stem gaven, bleken ze ook nuttig. Zo tipte een lezer uit Lelystad na een column over de uitdagingen die de horens op onze koeien met zich meebrengen (#horendol): als je een koe nieuw bij de koppel doet, smeer haar dan op de kruin, schoft en bij de staartwortel in met azijn. De andere koeien vinden dit stinken en zullen niet gaan wedijveren over de rangorde. Nog diezelfde week stuurden we een pink met een rug vol balsamicoazijn de potstal in. Even hilarisch als effectief. En simpel.
In de zomer schreef ik een stuk over onze deelnemer Kees, die na veertien jaar ineens niet meer op onze zorgboerderij verscheen. Zonder afmelding en zonder afscheid; de deelnemers en medewerkers in verwarring achterlatend. Lezers vroegen of Kees nog was teruggekeerd. Nee, Kees werkt nu bij een sociale werkplaats.
In ons verlangen afscheid van hem te nemen - goed voor ons, onze deelnemers én voor Kees - hebben we hem daar een keer opgehaald. Een ongemakkelijke situatie, waarbij Kees ons nauwelijks aan durfde te kijken en zijn eigen lied niet meezong. Na een uur gaf hij ons een hand, rolden er tranen en brachten we hem terug. De punt was gezet.
Mijn persoonlijkste column (#moe) deed nogal wat stof opwaaien. Ik bleek niet de enige vrouw die wat moeite had met een verhuizing van de stad naar het platteland. Mijn mailbox stroomde vol met tips, aanmoedigingen en verhalen van vrouwen die in dezelfde situatie zaten of ooit hadden gezeten. ‘Zullen we naar de kroeg gaan?’ stelde één van hen voor. Ze bleek niet ver bij me vandaan te wonen. We dronken bier en proostten op onze ontmoeting, die misschien wel het begin van een prille vriendschap inluidde.
En nu zit het eerste jaar er al op. Ruim 75.000 tekens verder; denkt u me al te kennen? Blijf vooral reageren en schroom niet: uiteindelijk weet u meer over mij dan ik over u. Bedankt, en een fijne kerst.