Column: 'Straks breekt je vruchtwater'

Nieuws Landelijk Davey van Aken 09 feb 2015 om 09:03uur

'Hanna is geïnsemineerd!' roept deelnemer Linda luid door de kantine. We hebben de groep zojuist verteld dat er weer een baby op komst is, en de reacties liegen er niet om. Gehandicapt of niet, ze weten dondersgoed hoe het werkt.

Column%3A+%27Straks+breekt+je+vruchtwater%27

Als mijn man alle koeien op het erf insemineert, waarom dan niet zijn eigen vrouw? 'Ben je al bevallen?' vraagt een andere deelnemer twee weken later.

'Nee Remon, dat duurt nog een paar maanden. Eerst moet mijn buik nog groeien.' 'Deed de bevalling pijn?'

Ik geloof niet dat hij het snapt. Het blijft soms gissen naar wat een deelnemer denkt of kan, maar dat maakt het werken op een zorgboerderij juist zo leuk. Een zorgboerderij is geen boerderij met zorgen, zoals veel collega's gekscherend roepen, maar een plek waar de zorg voor natuur en mens hand in hand gaat.

Dagelijks ontvangen wij op ons erf twintig deelnemers uit de regio. Mensen met een verstandelijke beperking, ex-verslaafden of anderen die om welke reden dan ook (nog) niet kunnen functioneren in het reguliere arbeidsproces. Koeien melken, hout hakken, groente oogsten; allerlei taken die ze goed kunnen uitvoeren, mits er maar structuur en duidelijkheid is.

Vroeger was het mijn droom om mensen in Afrika te redden. Ik schreef scripties over Congo, hield spreekbeurten over mensenrechten en organiseerde acties voor het goede doel. Maar toen ik eenmaal vrijwilligerswerk in Ghana ging doen, voelde ik me een blanke betweter.

Mijn relatie tot de Ghanees voelde ongelijk; ik werd als prinses en geldschieter behandeld, terwijl ik voelde dat ik met mijn boekenkennis helemaal niks kon betekenen voor mensen die betere overlevingstechnieken op de savanne hadden dan ik. Toen ik ook nog eens met buiktyfus in het ziekenhuis belandde, wist ik dat mijn toekomst niet op het Afrikaanse continent lag.

Toch voel ik me nu hulpverlener. In Drenthe. En de manier waarop we - alle werknemers, vrijwilligers en stagiairs - die hulp verlenen voelt gelijkwaardig. Ik denk vaak: had ík te weinig zuurstof bij mijn geboorte gehad, dan had ik hier wellicht ook gelopen.

Dan had ik ook als gelijke behandeld willen worden. Dus wij zorgen voor de deelnemers, maar zij ook zeker voor ons.

Vooral nu ik zwanger ben. Deuren worden opengehouden en stoelen klaargezet. 'Niet doen!' waarschuwt deelnemer Jacob als ik een krat optil. 'Straks breekt je vruchtwater!'

Hanna Hilhorst