Aangeslagen

‘Heb je het gehoord over Parijs?’ vroeg deelnemer Ernst me op maandagochtend. ‘Vreselijk toch? Ik snap het niet, wie doet zoiets?’ Goede vraag. ‘Het is niet te snappen, Ernst. En misschien is dat maar goed ook.’ Samen staarden we naar de grond. ‘Om twaalf uur houden we allemaal een minuut stilte, kom je ook?’ Verbaasd knikte ik ja.
Normaal gesproken komt de grote boze buitenwereld onze zorgboerderij niet binnen. Niet omdat we deze wereld negeren, maar omdat we onze deelnemers een veilige en overzichtelijke werkplek proberen te bieden - vaak is hun persoonlijke leven al ingewikkeld genoeg. De meesten bleken echter in het weekend via de televisie, ouders of verzorgers over de aanslagen gehoord te hebben. Van de hoed en de rand wisten ze weinig - ‘Waar ligt Frankrijk eigenlijk? Er is met Korsakovs geschoten!’ - maar dat er iets mis was werd goed aangevoeld. Daar moesten we iets mee, vond de boer.
Zelf was ik het hele weekend van slag geweest. Het was het weekend dat mijn man en ik elkaar vijf jaar kenden. Iets om te vieren. Een Frans stelletje vierde ditzelfde lustrum en was naar de Stad van de Liefde afgereisd. Het werd hen fataal. Precies dit idee, dit gevoel van ‘wij hadden daar ook kunnen lopen, iedereen had daar kunnen lopen en wie is de volgende’ maakte me kotsmisselijk. Letterlijk zelfs; ik heb boven de pot gehangen.
Hoe meer ik mijn gevoel over de aanslagen met anderen deelde, hoe meer het me lukte de situatie het hoofd te bieden. Misschien was dat wat iedereen nodig had op de boerderij. Samen zijn, praten en stil zijn. Niet ingaan op de precieze bedoeling van de daders, de strijd in Syrië en de broeinesten in de Parijse banlieus en Brusselse randgemeenten, maar wel onze angst erkennen en de deelnemers het gevoel geven dat we dit allemaal even erg vinden.
Een minuut stilte houden had als praktisch gevolg dat de lunch een half uur naar voren werd gehaald. Autistische deelnemers brachten we daarmee danig in de war. ‘Een half uur eerder eten? Hoe moet dat dan?’ En toch zaten ze allemaal om vijf voor twaalf aan tafel. ‘Ik ben gisteren in mezelf al stil geweest voor de slachtoffers, moet dat nu weer?’ vroeg deelnemer Reinier. ‘Jazeker, maar nu doen we het samen.’ Ik voorzag geroezemoes en zenuwachtig geschuifel van stoelen, maar het was stil. Zó stil dat ze dat vast in Parijs gehoord hebben.

Lees ook

Marktprijzen

Meer marktprijzen

Laatste nieuws

Nieuwste video's

Kennispartners

Meest gelezen

Nieuw op MechanisatieMarkt.nl

Meer advertenties

Vacatures

Weer

  • Vrijdag
    14° / 7°
    70 %
  • Zaterdag
    15° / 7°
    70 %
  • Zondag
    15° / 5°
    20 %
Meer weer