Studie diergeneesmiddel en waterkwaliteit

De opdracht voor het onderzoek komt van Stowa, provincie Noord-Brabant, Vewin, hoogheemraadschap van Rijnland, Wetterskip Fryslân en de waterschappen Aa en Maas, Brabantse Delta en De Dommel.

In Nederland vindt er geen centrale registratie van het gebruik van alle diergeneesmiddelen plaats en verkoopcijfers zijn niet openbaar.

Moeilijk in te schatten

Dat geldt tevens voor de beoordelingen over uitscheiding van de stoffen via de mest en het gedrag van de stoffen in het milieu. Dat maakt het voor waterbeheerders moeilijk om de risico's van deze stoffen in te schatten of te beslissen welke stoffen ze moeten meten.

Ook bestaan er voor (dier)geneesmiddelen geen formeel vastgestelde waterkwaliteitsnormen. Waterbeheerders houden voor drinkwaterbronnen een indicatieve norm aan van 0,1 g µ/l voor alle bioactieve stoffen.

Betere cijfers van belang

Om zeker te zijn van schoon water is het volgens de opdrachtgevers van belang betere cijfers te hebben over de het gebruik van middelen, de uitscheiding in mest en het gedrag van de stoffen in het milieu.

Voor de ecologische waterkwaliteit zijn daarnaast gegevens nodig over de toxiciteit van de stoffen voor het waterleven.

Medicijnresten

Restanten van diergeneesmiddelen kunnen via urine en mest van vee op de bodem en uiteindelijk in het grond- en oppervlaktewater terechtkomen.

Een andere emissieroute is bijvoorbeeld via de lozing van het effluent van mestverwerking op het riool en vervolgens via de waterzuiveringsinstallaties naar het oppervlaktewater.