Ontwikkelingsruimte

Boeren en tuinders moeten hun ontwikkelingsruimte in hun eigen omgeving verdienen. Zo, ik gooi er in mijn laatste column als LLTB-bestuurder maar eens een stevige stelling tegenaan.
Ik kan de gefronste wenkbrauwen bijna zien! Toch meen ik het. Het buitengebied wordt door de burger steeds meer gezien als publiek domein, waar hij wil genieten van het landschap. Het is voor ons een kans te laten zien hoe goed we dat doen. Wat we betekenen, niet alleen voor de voedselvoorziening, maar ook voor natuur- en landschap en voor de leefbaarheid van het platteland. Hier sluiten het agrarisch belang en het algemeen maatschappelijk belang perfect op elkaar aan. Want elke agrarisch ondernemer wil zijn bedrijf zo toekomstgericht en in harmonie met zijn omgeving overdragen aan de volgende generatie. Laat dat nu precies ook de maatschappelijke wens zijn!
Omgevingsbewust ondernemerschap loont dus, maar het komt niet voor niets. Het kost inspanning. En het gaat dan niet alleen om zo duurzaam mogelijk ondernemen. Het zijn ook soms de kleine dingen die het doen. Het buurjongetje op de tractor meenemen, je loods beschikbaar stellen voor de bouw van de carnavalswagen, een barbecue voor de buurt organiseren, voorzichtig zijn in het verkeer, aanspreekbaar zijn.
Het overgrote deel van onze leden ziet dat en handelt er ook naar. En dat zorgt er weer voor dat we op begrip kunnen rekenen bij overheden en maatschappelijke organisaties. Want die ontwikkelingsruimte moet natuurlijk wel nog in regelgeving worden geborgd.
Als ik dan terugkijk binnen mijn eigen portefeuille ruimtelijke ordening is er heel wat gebeurd! Denk maar aan de Verklaring van Roermond, waarin voor het eerst in Nederland een provincie zuinig ruimtegebruik en landbouwcompensatie in haar beleid opnam. Of de oprichting van Natuurrijk Limburg, die onze agrariërs een erkende positie in natuur- en landschapsbeheer heeft gegeven. En last but not least het Provinciaal Omgevingsplan Limburg, waar we net afgelopen vrijdag de laatste oneffenheden uit hebben weggewerkt.
Het waren acht intense, maar ook inspirerende jaren, waarvoor ik allen die de LLTB een warm hart toedragen, dankbaar zal blijven.

Henny Hartmann,