Afscheid Koppiestijd

Begin dertig was ik toen mijn eerste schrijfsel ‘EEN BOER’ gepubliceerd werd in het ledenblad dat toen nog Oogst heette. Twee kleine dochtertjes, zes jaar getrouwd en het hele agrarisch gebeuren vond ik maar een malle bedoening. Voer voor columns! De tien jaar die ik actief in ons bedrijf meewerkte leverde ook genoeg inspiratie op: scholieren met formulieren, boekhouders, bankbazen en tractordealers – overal zag ik een verhaal in. Bestrijdingsmiddelen, mannen die op zaterdag vrij zijn en zomers zonder vakantie; boos met de piepers zitten wachten of vergeten brood te halen - we waren niet anders dan andere agrarische gezinnen.

Het enige verschil is dat ik opschreef wat er achter de voordeur gebeurde en zowel de schone als vuile was buiten hing. Aan het lijntje dat Oogst mij bood. De eerste vijf jaar ging er geen letter naar de redactie zonder dat Gert ze gelezen had. Daarna kreeg ik de vrije hand, want hoewel ik openhartig ben zorg ik er wel voor dat we zonder blozen door de supermarkt kunnen lopen of land kunnen huren.

Ik deelde alles met u en u veel met mij. Veel complimentjes, lieve kaarten, zomaar bloemen, met me op de foto willen, giechelen bij een ontmoeting - het overkwam me allemaal. Maar er werd me ook wel eens toegesist dat ik vooral niet moest denken dat ik leuk was en ook werden mijn schrijfsels ‘familiair geneuzel’ genoemd. Daar kan ik niet meer wakker van liggen.

Een scherpe pen heb ik niet, maar ik kan wel scherp verwoorden wat een ander soms niet zeggen kan. Een column van mij heeft nooit een rel ontketend, maar hopelijk een glimlach opgewekt, ontroering, herkenning of, misschien, inzicht. Ik ben van de diplomatie en de andere kant van het verhaal. Geen moeilijke woorden, wel pittige onderwerpen. U weet inmiddels alles van ons, we hebben dan ook niets te verbergen.

Maar we zijn bijna een kwart eeuw verder en onze kleine meisjes werden volwassen vrouwen die elk hun weg zoeken in het leven; de een met meer moeite dan de ander. We zijn onze vaders verloren en beide moeders dementeren, we hebben vrienden begraven en nichtjes verluierd. Steyers zijn aangevuld met John Deere’s en oude boetjes vervangen door nieuwe schuren. En hoewel Gert en ik elkaar nog niet altijd begrijpen, hebben we begrip voor elkaar gekregen. Nu zijn we weer terug bij af: het huis voor ons samen, de tijd aan ons zelf.

Voor mijn gevoel is het ook tijd om te stoppen op deze plek. Maar inkt kruipt vast waar het niet gaan kan dus zeg ik, ietwat weemoedig: tot ziens. En een hele dikke kus.

Margriet Paarlberg