Waarheid

Of dat je je een beetje een windvaantje voelt, omdat je jouw mening - die je heus wel hebt - na het lezen van een artikel, het zien van een documentaire of het horen van een bericht helemaal moet omgooien?

Hebt u dat ook wel eens, dat je niet meer weet wat waar is? Als wetenschappers onderzoeken kunnen fingeren, als politici met droge ogen jokken en er geen eensluidende informatie bestaat over euro’s, spaarlampen en zorgpremies, hoe vorm ik dan een mening?

We krijgen een overdosis informatie van 'deskundige' meneren en mevrouwen in nieuwsrubrieken en kranten. Deskundigen die achteraf zelf belang blijken te hebben bij het verkondigen van een bepaalde mening.

Bij ons in de krant kan ieder willekeurig mens voor de zaterdageditie een artikel aanleveren. Pas aan het eind van de, zeer uitgesproken, artikelen blijkt dat die niet geschreven zijn door een objectieve journalist, maar door iemand van bijvoorbeeld een belangenorganisatie.

En dan krijgt een kop als 'Broccoli verlengt leven mens' een andere lading als de schrijver een broccoliteler uit Tuttebroek blijkt te zijn. Lees je het artikel niet en ben je alleen koppensneller, dan eet je vanaf dat moment uitsluitend nog broccoli.

Probleem is dat veel nieuws alleen nog in koppen wordt gebracht. Het enerzijds/anderzijds ontbreekt steeds vaker. Onnozele berichtjes via Twitter gaan als waarheden rond en rectificaties staan altijd op pagina tien links onderaan. Als ze er al staan. We worden gebombardeerd met een onwaarschijnlijke hoeveelheid losse flodders en moeten dan zelf maar zien uit te vinden wat waar is en wat niet.

Door die constante stroom, vaak tegenstrijdige, berichten raak ik een beetje murw en denk ik, geheel tegen mijn natuur in: 'Ze zoeken het maar uit. Ik heb genoeg aan mijn eigen kleine wereldje.'

En hoe klein kan je wereldje zijn. Zo zat ik vorige week op zaterdagmiddag om 12 uur klaar voor de buis, want Sinterklaas kwam weer in het land. Daar ben ik dol op.

Dieuwertje Blok doet, mooi en kalm als altijd, verslag, de burgemeester van Dordrecht doet jolig en de nieuwe Sinterklaas - Bram van der Vlugt, de échte Sinterklaas is met pensioen - is nog iets te hupsig en moet voor volgend jaar het 'waardig wuiven' nog even oefenen.

Maar alle papa's en mama's, opa's en oma's, tieners en politieagenten zingen uit volle borst de Sint en zijn Pieten toe, over stoomboten die ginds komen, en kaatseballen in een net. Kleine blonde Pietjes geven, veilig op papa’s schouders, de Sint een schuchter handje. Donkere Sinterklaasjes lachen om de capriolen van de Pieten.

We zingen sinds 1850 over de stoomboot uit Spanje en het gemor over het zwarte van de Pieten is gelukkig weer de kop ingedrukt. Geen kind die een Zwarte Piet met een Mauro zal verwarren.

In onze schoen vinden we een netje chocolade-euro’s. Van Sinterklaas weten we allemaal zeker dat het niet waar is. Dat hebben we ooit met elkaar afgesproken.

Margriet Paarlberg