'Een rode lijn tegen verwarde volksdolheid'

Onderhand kun je het Malieveld omdopen tot het Malleveld van verwarde volksdolheid, het aantal wargeesten is groot. Extreme politici maken gretig misbruik van simplificaties: wij-zij, goed-slecht.

'Kijk mij eens'-manifestaties zoals in vroeger eeuwen, toen groepen zelfkastijdend door straten trokken, vol boetedoening. Een passage in de Bergrede van Jezus Christus gaat over een farizeeër, die op de hoek van de straat luid verkondigde hoe een goede jood hij zichzelf vond.

Zo ook vandaag de dag. Dat vastplakken op wegen, bezetten van gebouwen, gekoppeld aan vernielzucht, het is verward narcisme.

En een makkelijke, al eeuwenoude vijand is snel gevonden. Sinds Gaza 7 oktober 2023 is in het Westen het taboe op antisemitisme ongeveer verdwenen. Als een minderheid wat kan en heeft, roept dat afgunst op. En heb je tegenwoordig een te wit uiterlijk, is de haat compleet.

Van alle Nobelprijzen is 22 procent gewonnen door joden, terwijl die amper 0,2 procent van de wereldbevolking uitmaken. Voor de Tweede Wereldoorlog wonnen vooral Duitse joden de Nobelprijzen. Nadat velen voor Hitler waren gevlucht naar de Verenigde Staten, gingen de prijzen veelal naar Amerikaanse joden.

Uiteraard is niets zonder kritiek, maar maak kennis en kunde niet kapot. Ooit was Zimbabwe de graanschuur van Afrika, omdat boeren er efficiënt westers werkten. Na rigoureuze 'rode lijn'-landherverdelingsmaatregelen kwam het land in een neerwaartse spiraal.

Dachau en Neurenberg

Onlangs was ik in Dachau, waar de nazi's tegenstanders vervolgden. Hierna was ik in Neurenberg, waar de nazi's op hun eigen soort Malleveld massamanifestaties hielden. Een jaar na de oorlog werd in die stad een proces gehouden, waarna de ergste nazikopstukken letterlijk hingen.

Het vuilbekken van toen is er nu in protesten, in media, alternatief en mainstream, zelfs vermeende kwaliteitskranten. Je kunt zo'n Volkskrant toch bijna als een modern schotschrift beschouwen, zoals de Völkischer Beobachter was. Met tal van opruicolumnisten en zich journalist noemende activisten.

Terwijl de Volkskrant ooit een katholieke krant was onder bisschoppelijke controle. Kardinaal De Jong, een boerenzoon, die zich tegen nazi's keerde zou zich omdraaien in het graf.

De politieke Limbo's, Geert en Frans, die beiden in hun spectrum erop los polariseren, al die radicalen, laten we daar een dikke rode streep door zetten.