Eierstruif

'Ik heb ze', riep hij bij de voordeur en hij graaide in de zakken van zijn joggingbroek. Met grote ogen ontwaarde ik de verse vlekken aldaar. Eierstruif droop van Joris' handen, zijn lipje trilde. 'Ik had geen doosje bij me, dus ik dacht: ik doe ze in mijn zak.'

Het goede nieuws: de kippen leggen. Nu de kippenkar volop in gebruik is en wekelijks naar een ander stukje weiland rijdt, is de aanblik van 192 scharrelende hennen en hanen een feest. Echt een aanwinst.

De eerste tijd stond de kar aan de voorkant van het erf. Natuurlijk om te pronken voor klanten en bezoekers, maar ook om de kippen te laten wennen aan hun behuizing en te controleren of de eierproductie al op gang kwam. Na een week lagen er tien, de dag daarna twintig en voor we het wisten, konden we dagelijks 180 eieren rapen.

Toen kon de kar het weiland in. De luikjes openden en de kippen stapten voorzichtig naar buiten. Ze pikten, wroetten en kakten. Een aantal begon te rennen, van links naar rechts. Plons. 'Dat is kroos, geen gras.' Lachend viste Jurre de kippen uit de sloot.

De rest van de dag scharrelden ze rond de kar om in het schemer keurig terug op stok te keren. In het donker sluit de kippenkar automatisch, zodat er geen vossen of andere kippendieven naar binnen kunnen. Daar moet je ook niet aan denken.

Ik zie nog voor me hoe op onze vorige boerderij twintig afgeslachte kippen in het hok lagen. Nodeloos gedood, niet eens opgegeten. Het was overigens op diezelfde boerderij dat zoon Olle, toen nog kleuter, ruim honderd eieren tegen de muur van de schuur kapotgooide. Over eierstruif gesproken. 'Maar dat doet Pietje Bell ook', legde hij uit, toen wij de ravage aanschouwden.

Nu groter – en ietwat wijzer – nam hij zijn broertje bij de hand. 'Kom Joris, we gaan nieuwe eieren halen. Ik denk dat ik wel zes pannenkoeken lust. En jij?'