Daar komt de havermout

Ze kijkt even om zich heen of er geen andere klant in de buurt is en buigt zich naar me toe. 'Het doet me denken aan sperma.'

Lieve help, wil ik dit horen? Met grote ogen kijk ik Jetteke aan. Die vervolgt op serieuze toon: 'Als ik tegenwoordig met een man, nou ja, eh, je weet wel, 'bezig ben' en hij nadert zijn hoogtepunt, dan denk ik: oh nee, daar komt de havermout. Heb jij dat niet?' 'Vanaf nu wel', schater ik.

Gekke Jetteke, ze is uniek. Al bijna zeventig, wetenschapper, maar zo totaal anders dan de rest. Ze hekelt de moderne maatschappij, leeft met de natuur en heeft haar paard als beste vriend. 'Paarden zijn solidair en doen graag dingen samen. Dus als zij moet plassen, dan plas ik met haar mee. Op mijn hurken, in het bos. Heel gezellig.'

Ze is een van de mensen die in mijn hart meegaan naar Weesp. Net als klanten Nicolette, Paulien en Marianne. En lieve Okko, die zijn vrouw sinds kort moet missen. Afgelopen zomer kocht ze nog 5 kilo wortelen per week. 'Jij hebt vast een paard', lachte ik onnozel. 'Nee', fluisterde ze. 'Ik heb kanker en volg een speciaal dieet.' Och hemel.

Hendrina, Kitty, Katja, Dik: ik heb alle klanten uitgenodigd voor onze afscheidsborrel. Kitty is de vrouw van Roef. Laatst was ze een paar dagen naar de Wadden en moest hij – eind zestig – voor zichzelf koken.

'Weet jij hoe je witte bonen in tomatensaus moet bereiden?' vroeg hij me schuchter. Ik opperde de suggestie dat hij er rijst bij kon eten. 'Bak je alles gelijk in de koekenpan?' 'Nee, je moet de rijst eerst koken.' Onzeker keek hij me aan. 'Ik geef je wel een brief met de bereidingswijze mee. En als het mislukt, kun je altijd nog een pizza halen.' Hij lachte vertederend.

Het zijn deze praatjes, geheimpjes en roddels die de klant mens maken. En van mij meer dan een verkoopster.