Autistische trekjes

Ernst keek moeilijk. 'Maar maandag dan?' 'Maandag kom je gewoon werken.' 'Hoezo? Waarom maandag wel en dinsdag niet?'
Ik fronste een wenkbrauw. 'Omdat maandag een gewone werkdag is. En voor één keer de dinsdag niet.'

Ernst keek naar de grond. 'Maar dan wil ik maandag ook vrij. Ik ga niet eerst een dag werken en dan weer een dag niks doen. Dat klopt niet.' Over autisme gesproken.

Afgelopen week was het Autismeweek, bedoeld om extra aandacht te vragen voor de ongeveer 190.000 mensen met autisme in ons land. Daarnaast poogde de Nederlandse Vereniging voor Autisme (NVA) met lezingen en markten het grote publiek te informeren over wat autisme nu precies is. Vaak plakken we dit etiket op mensen als ze moeite hebben met veranderingen of wanneer ze snel overprikkeld raken bij beeld en geluid. Maar hebben we daar niet allemaal op zijn tijd last van?

Hoewel slechts bij 1 procent van de bevolking echt een stoornis in het autistisch spectrum is vastgesteld, komen autistische trekjes wel degelijk breder voor. Ook bij mij. Ik onthoud van iedereen zijn geboortedatum, kentekenplaat en telefoonnummer en als iemand een datum in het verleden noemt, weet ik nog precies wat ik toen deed of waar ik was. Best handig. Maar ook zeker eigenaardig.

Autisme kent veel gezichten en ik blijf het moeilijk vinden er de juiste vinger op te leggen. Laat staan er goed mee om te gaan, me in te leven. Anders zou ik het wel hebben gesnapt dat Ernst in de war zou raken als ik mijn zoontjes voor één keer de eieren zou laten rapen. Dan zou ik er wel rekening mee hebben gehouden dat Ernst daar flink boos om zou worden. Het was immers zíjn dagelijkse taak. En dan zou ik hebben voorzien dat mijn sussende woorden – 'Ach, zij hebben het nu al voor jou gedaan. Morgen mag jij weer.' – niet zouden helpen.

Ik had onbedoeld zijn routine doorbroken. En dat klopte niet.