Het gevoel dat je wilt fluiten

Meters maken, pootje over. Op zingend ijs in een flets decor. Grijze luchten, zwarte bomen; verstild rondom het ven. Restjes sneeuw, bevroren riet. Ingehouden adem. Nog eventjes, heel eventjes. Er leek verandering op komst.

De voortekenen waren er al langer. Lengende dagen, een warm zonnetje achter glas. Toch kwam de winter met een toetje; als lekkerst voor het laatst. IJs, ijs!

De schaatskoorts steeg, de vrees evengoed; kou op het erf zaait dood en verderf. Bevroren waterleidingen, drinkbakken en handen van deelnemers, koude kalfjes in de wind. Geen tijd voor tuin- of timmerklussen. Ontdooien zouden we, ontdooien, ontdooien, ontdooien. Als ware onderdanen van de vorst.

Maar nu klonk er gefluit tussen de bomen. Van merels, mussen en mezen: zingend in crescendo. Een warme bries, feller licht. Van aarzeling leek geen sprake meer; de lente barstte los. We schaatsten door, met zonder jas. Zogen de voorjaarslucht. Er klonk gejoel en hard gelach. Alsof ik, jij en wij ontwaakten. Weg winter, weg lange nacht.

Nog snel een rondje, op het ijs ontstonden plassen water. Geen redden aan, het was voorbij.

Terug thuis wilden we niet naar binnen; buiten was het leven nu. Een erf vol zon, vol krokussen. De geur van uitgereden mest. Varkens badend in de modder, de pauw pronkend naar een gans. Zijn nieuwe staart fier overeind in kleurig blauw met groen en goud. Glitters bovendien. Hitsige hanen, kukelend van kip naar kip. Poezen soezend in de zon.

Het is lente. We leven weer. Vol optimisme, energie. Als bij toverslag, het gevoel dat je wilt fluiten. Geborrel, gebruis, maar let goed op: die uitbarsting duurt maar heel even. Het prille - de verwondering - is er zo vanaf. De winter weer vergeten, aan het licht gewend.

Het zijn die eerste voorjaarsdagen, die éérste koffie in de tuin, die het verschil groot maken. Laat ze niet ongemerkt voorbijgaan. Sluit je ogen, kus de zon. Geniet.