De witte wijndood

Ook de druivenakker vol frisgroen gebladerte was veranderd in een wit berijpt ijsveld. Een plotselinge nachtvorst had een groot deel van de bloemknopjes van de wijnstokken aan Gort gevroren.

Later kwam het nieuws dat ik niet de enige was. Heel Bordeaux, maar ook Champagne, Bourgogne, de Loire en de Languedoc-Roussillon waren getroffen door een onverhoedse koudegolf met temperaturen van 6 graden onder nul.

Nog maar twee decennia geleden hadden kleine wijnboeren een prima oplossing voor dit soort ongerief. Ze verborgen een deel van hun oogst in ondergrondse wijntanks en declareerden bij de administrateurs van de Appellation Contrôlée slechts een deel van hun inkomsten. Zo konden ze, in geval van rampspoed, beschikken over een reserveoogst.

De laatste jaren zijn de controles verscherpt en is deze strategie nauwelijks meer mogelijk. Hierdoor zijn het nu met name de kleine wijnboeren die de sjaak zijn en in de financiële problemen zitten.

'Een omzetschade van een miljard euro', kermde het clubblad van Bordeauxse wijnboeren. Verzekeren tegen vorstschade is eigenlijk een optie, want de premies zijn torenhoog en lentevorst komt gemiddeld maar één keer in de 25 jaar voor.

Is er dan niets tegen te doen? Zeker. Wijngaardfakkels bijvoorbeeld. Maar ja, die kosten een tientje per stuk, branden maar acht uur en je hebt vierhonderd fakkels per hectare nodig. Of de wijnstokken met water besproeien. Heteluchtkanonnen kunnen ook of helikopters, maar à 500 euro per hectare is dergelijke luxe niet voor iedere wijnboer weggelegd.

Inmiddels spreekt het Franse ministerie van Landbouw van 'de kleinste oogst in de afgelopen 36 jaar en een historisch laagterecord' met in Bordeaux een gemiddeld oogstverlies van 35 procent.

Toch heeft deze druivencatastrofe een zonzijde. Normaal gesproken knippen we, tegen hoge kosten, een maand voor de oogst de overtollige trossen weg. Deze moeite kunnen we ons dit jaar besparen. De vorst heeft dat al voor ons gedaan. Merci beaucoup dus, Mère Nature, tot over 25 jaar.