Op zoek naar nieuwe markt nertera

Inmiddels is Kooij 63 jaar en op zoek naar een opvolger. ‘Mijn broer is reeds gepensioneerd. Geen van onze kinderen wil de kwekerij overnemen. Dat is een actueel probleem.’
De ondernemer kweekt in een kas met een oppervlakte van 25.000 vierkante meter nertera’s, vanwege de bolvormige vruchtjes op een groen bedje ook BeadyBed genoemd. De plantjes bloeien één keer per jaar, maar Kooij heeft het hele jaar door producten met besjes door gebruik van koeltechniek.
Vermeerderen doet de kweker zelf door twee keer per jaar te scheuren en delen: in het voorjaar en in de herfst. De verkoop vindt plaats in potten van 5,5, 8, 12 en 21 centimeter en in terrasbakken. Het bedrijf heeft vier medewerkers in vaste dienst.

Heer van stand

In 1976 kwam de vader van Kooij de nertera tegen via een vriend die de kweker ervan kende. ‘Dat was echt een heer van stand met stropdas en wit overhemd. Van kweken had hij weinig kaas gegeten. Mijn vader vond het een leuk plantje, heeft honderd nertera’s van hem gekocht en is daar zelf mee gaan vermeerderen.
‘Het was lastig om ze in bloei te krijgen en het heeft jaren geduurd voordat het commercieel interessant werd om ze te verkopen’, legt de ondernemer uit. ‘In die tijd werkten mijn broer en ik inmiddels ook in het bedrijf. Wij wilden de nertera’s tot een succes maken.’
De oorspronkelijke Nertera granadensis astrid heeft oranje besjes. ‘Jaren geleden vonden we in een oranje plant een geel besje. In ieder besje zitten twee zaadjes en met die mutatie zijn we verder gaan kweken. Het zelfde deden we met een wit besje in een geel plantje. De plantjes met de gele besjes hebben we Suzanne, die met de witte Marleen genoemd’, zet Kooij uiteen.
‘En om nog meer variatie in ons aanbod te brengen, hebben we de Minestrone: een oranje, geel en wit plantje in één pot.’ 85 procent van de verkochte nertera’s is oranje; het aandeel van de andere varianten is ieder 5 procent. ‘Je ziet dat de handel traditioneel is’, vindt de kweker. ‘Als ik vrienden en kennissen vraag welke zij het mooiste vinden, kiest 50 procent voor de Minestrone.’

Op voorhand verkopen

‘Toen ik 25 jaar geleden met mijn broer in Amerika was, verkocht je daar eerst je planten en daarna kweekte je ze op’, mijmert Kooij. ‘Ze benijdden ons met een veiling die onze producten verkocht. Maar tegenwoordig heb je naast een aantal bulkproducten zoveel nieuwe plantensoorten dat het veilingsysteem stagneert en wij onze producten ook op voorhand moeten zien te verkopen.’
‘Het gevaar is verarming in de diversiteit aan producten, omdat alle aandacht naar een paar bulksoorten uitgaat en andere plantjes zullen verdwijnen. De nertera is een leuk en dankbaar plantje, maar ik ben ook reëel. In het bedrijfsleven is het vaak opkomen, blinken en verzinken.’
Tot enkele jaren terug produceerde Kooij zo’n 1,5 miljoen plantjes per jaar. ‘In goede weken verkochten we zo’n 60.000 planten per week’, blikt de kweker terug. ‘Maar de prijs ging onderuit omdat het aanbod groter was dan de vraag. Dit jaar heb ik de productie teruggebracht tot 1 miljoen plantjes, volgend jaar wil ik naar 750.000 stuks. En sinds drie maanden huur ik verkoopadviseur Ruud Ellenkamp in voor de verkoop.’
Ook op andere manieren probeert de kweker meer bekendheid aan nertera te geven. ‘Zo heb ik me aangesloten bij ‘Special Blooming Plants’, een groep kwekers van planten die in kleinere aantallen worden gekweekt. Door gezamenlijk aan de weg te timmeren hopen we meer aandacht voor deze ‘kleine’ en door de handel bijna vergeten producten te krijgen. En we doen zelf niet aan internetverkoop, maar sinds dit jaar staan we wel in de webshopcatalogus van Bakker Hillegom.’
‘Ik heb ook op de Margriet Winterfair gestaan. Hoe vaak ik daar niet gehoord heb: ‘Ik wist niet dat die plantjes er nog waren, wat leuk, maar ik zie ze nergens meer en kan ze daardoor nooit kopen!’ Er zijn wel 25.000 vrouwen langs mijn stand gelopen en ik heb er in een week 750 verkocht.
‘De consument is dus niet het probleem. Ik zou het jammer vinden als de nertera van de markt zou verdwijnen. We hebben het kweekproces inmiddels goed onder de knie en daarmee is de productie zeker rendabel.’