PAS eindelijk ter inzage

Eindelijk ligt de Programmatische Aanpak Stikstof, de PAS, ter inzage. Een traject dat in ruim vijf jaar met vallen en opstaan is doorlopen.
Door de houding van met name de Raad van State zaten veel Limburgse de laatste jaren in een periode van onzekerheid. Er mocht geen enkele toename van ammoniakemissie en daardoor dus depositie zijn, of een vergunning in het kader van de Natuurbeschermingswet ging juridisch bij de Raad van State onderuit. Enkel intern salderen, dus op het eigen bedrijf, of extern salderen, dus opkopen van dure ammoniakrechten elders, waren oplossingsmogelijkheden. Als deze niet voorhanden waren, was onzekerheid het gevolg voor veel collega’s.
Zeker als dit in het kader van de cross compliance-controles bij het ontbreken van een vergunning in het kader van de Nb-wet leidde tot kortingen op de toeslagrechten, werd dit als onrechtvaardig ervaren. Maar eindelijk is er dan nu zicht op een legalisatie voor veel collega’s. Doordat veehouders in Limburg extra maatregelen nemen én door een constructieve houding van provincie Limburg is er in de 21 stikstofgevoelige Natura 2000-gebieden ontwikkelingsruimte gecreëerd.
Toch zijn er nog wel enkele punten die bijsturing behoeven. Zo zijn er naast deze Natura 2000-gebieden ook nog enkele staatsnatuurmonumenten in Limburg, Rouwkuilen bij Ysselsteyn en Grasbroek bij Born. Ook voor deze gebieden zou een PAS-systematiek met ontwikkelingsruimte gewenst zijn.
Daarnaast zijn we een provincie met een behoorlijke grensstreek. Voor Duitsland en Vlaanderen zijn constructieve oplossingen gevonden. Graag zien we dit ook gerealiseerd voor en met Wallonië. Uiteraard zullen we deze en nog een aantal andere punten via zienswijzen kenbaar maken.
Laten we hopen dat het echte recht nu gaat zegevieren en de ter inzage gelegde PAS nog op enkele punten in positieve zin wordt aangepast en dat deze PAS juridisch houdbaar wordt en ook blijft. Want de bedrijfsmatige onzekerheid door juridisch getouwtrek over een enkel tiende molletje depositietoename heeft nu wel lang genoeg geduurd.

Mark Tijssen,