‘Niet tegen beterweten in doorgaan, hoe moeilijk dat ook is’

Tekst: Paul Logister Foto: Gé Hirdese tomatenteler deed vorig jaar op 31 december de laatste keer de deur in het slot van zijn tomatenkwekerij in Velden. Hoewel de sluiting van het bedrijf niet uit de lucht kwam vallen, maakte dat de pijn er bij de ondernemer niet minder om.
Aerts nam het bedrijf in 2001 over van zijn ouders, toen nog een maatschap. ‘Ik ben als eenmanszaak verdergegaan. Na de realisatie van de nieuwbouw zijn de prijzen van de tomaten niet meer op het niveau geweest van voor 2004. Goed, we hebben een aantal jaren positief gedraaid, maar de meeste waren ronduit slecht en op den duur was dat niet vol te houden’, vertelt hij.
‘Daarbij waren de gasprijzen enkele jaren hoger dan normaal en kreeg de sector in 2011 bovendien te maken met de EHEC-uitbraak.’

Het moment

Wanneer komt voor een ondernemer het moment dat hij besluit de stekker definitief uit zijn bedrijf te trekken? Volgens Aerts is dat een geleidelijk proces. ‘De laatste drie jaar ben ik constant met de bank in gesprek geweest en hebben we telkens opnieuw bekeken of het bedrijf financieel gezond zou blijven’, legt hij uit.
‘Maar de tomatenprijs bleef zakken en dan houdt het op een gegeven moment op. In 2012 ben ik nog overgestapt van tros- naar vleestomaten om zo het tij te keren. Ik ben in juni 2013 zelf naar de bank gegaan om aan te geven dat ik wilde stoppen, simpelweg omdat ik de gemaakte afspraken niet na kon komen. In het verleden hebben we ook gekeken naar doorgroei, maar dat bleek financieel niet haalbaar.’

Verschuldigd

Inmiddels zijn het bedrijf en de woning verkocht. ‘Als ondernemer heb ik ook altijd richting bank kenbaar gemaakt dat we ervoor moesten zorgen dat alle rekeningen betaald zouden worden’, vertelt Aerts.
‘Ik heb altijd een goede relatie gehad met de leveranciers en andere mensen waarmee ik zaken deed. Zij hebben mij ook wel eens geholpen. Ik was hun dit minimaal verschuldigd.’
We zijn ondertussen een jaar verder. Hans Aerts heeft nog steeds geen ander werk, maar toch is hij er de man niet naar om bij de pakken neer te gaan zitten. ‘Ik ben altijd optimistisch van aard geweest en weet van aanpakken. Die instelling heeft me door deze moeilijke periode heen geholpen’, weet hij zeker.
De beslissing om het bedrijf dat de laatste jaren met verlies draaide te sluiten, hield Aerts aanvankelijk voor zichzelf. ‘Dat heb ik heel bewust gedaan. Ik heb het uiteraard wel mijn leveranciers verteld, maar wilde, voordat ik mijn personeel zou inlichten, samen met de bank een traject uitzetten, zodat zaken goed werden afgehandeld. Dat is gelukt en daar ben ik heel blij om.’
Niet alleen Aerts verliest zijn werk. Ook voor de vijf vaste krachten wordt ontslag aangevraagd en bovendien raken enkele scholieren hun baantje kwijt.
‘Omdat we een relatief klein bedrijf waren, wist iedereen min of meer hoe de vlag erbij hing. Ondanks dat bekend was dat de situatie niet rooskleurig was, kwam de sluiting van de tomatenkwekerij toch als verrassing. Gelukkig heeft iedereen inmiddels ander werk gevonden.’

Bestuurslid

Vooralsnog heeft Hans Aerts zelf nog geen ander werk gevonden. ‘Ik heb verschillende workshops gevolgd, een tijdje bij een agrarisch ondernemer gewerkt en ben nog steeds bestuurslid van de LLTB-afdeling Horst-Venlo’, vertelt hij.
‘Dankzij mijn LLTB-lidmaatschap kan ik nog steeds informatie- en thema-avonden van LTO Glaskracht Nederland bijwonen. Zo blijf ik goed op de hoogte van alle ontwikkelingen.’

Netwerken

Daarnaast bezoekt Aerts regelmatig open dagen van bedrijven, die een link hebben met de agrarische sector. ‘Dat doe ik niet alleen om mijn kennis bij te spijkeren, maar ook om te netwerken. Op die plekken kom je collega’s en toeleveranciers tegen die iets voor jou zouden kunnen betekenen.’
‘Het is belangrijk om jezelf te laten zien, letterlijk’, zegt Aerts. ‘Andere collega-ondernemers die ook noodgedwongen moesten stoppen, waarschuwden me dat agrarisch gerelateerde bedrijven je na een half jaar zijn vergeten en je niet meer in hun bestanden voorkomt. En dat wil ik voorkomen, vandaar dat ik zo veel en zo vaak mogelijk mijn gezicht laat zien.’
Aerts adviseert ondernemers die min of meer in hetzelfde schuitje zitten vooral met collega’s te praten. ‘Schroom niet om mensen te bellen, ook als je ze niet zo goed kent. Maar het is wel zo dat ieder bedrijf dat is gestopt, een eigen verhaal heeft.’
‘Ooit zei iemand tegen mij dat stoppen ook ondernemerschap is. Daar zit zeker een kern van waarheid in. Je moet niet tegen beter weten in door willen gaan, hoe moeilijk dat ook is.’