Het ene ei is het andere niet

Pasen. Traditioneel het hoogtepunt van het jaar voor deze sector. Zo niet dit jaar. De eierprijs ligt enkele centen te laag om rendabel te zijn.

Hoewel er diverse oorzaken zijn voor de magere resultaten van leghennenhouders, schreeuwt minimaal één ervan om een politiek antwoord. Namelijk het ontbreken van een gelijk speelveld.

Legbatterijen

Hoe kan het zijn dat we Europa-breed eisen dat legbatterijen worden gesaneerd, maar dat in diverse EU-landen nog tientallen miljoenen kippen in dit systeem worden gehouden?

Ondernemers die investeren in dierenwelzijn, worden op achterstand gezet ten opzichte van de boeren die deze slag (nog) niet maken.

Import

Daar komt de import van legbatterijeieren van buiten de EU nog bij. Niet zelden komen die uit een bij ons verboden stalinrichting, die daar opnieuw is opgebouwd. Je zult er maar tegen moeten concurreren.

Het ontbreken van een gelijk speelveld leidt tot frustratie bij boeren. In Nederland investeren we in verbeteringen van welzijn en milieu, terwijl die maatregelen niet gelden – of niet worden nageleefd en gehandhaafd – in landen waarmee we internationaal concurreren.

Nertsenhouderij

Het item speelt in veel sectoren. Meest wrange voorbeeld is de nertsenhouderij, die hier definitief op slot gaat. De marktvraag wordt overgenomen in Oost- en Zuid-Europa, waar de lat op het gebied van dierenwelzijn veel lager ligt. Waar zit dan de welzijnswinst?

Ander voorbeeld is de vleeskalversector. In Nederland gaan we inkomenssteun steviger afbouwen dan in omringende landen, met als resultaat dat de productie naar buurlanden dreigt te verschuiven.

Gelijk speelveld

Investeren in dierenwelzijn en milieu mag van boeren worden gevraagd, maar dan dient het gelijke speelveld erbij te worden geleverd.

Patrick Bramer, hoofdredacteur Nieuwe Oogst