Wij, inboerlingen!

In het boek 'Dit is mijn hof' beschrijft Chris de Stoop de Antwerpse havenbaronnen die samenspanden met de Vlaamse subsidiegraaigroenen om voor de havenuitbreiding groene compensatie te realiseren. Inboerlingenland werd afgepakt. Een ander voorbeeld uit 1890 is het bloedbad bij Wounded Knee dat de onvermijdelijke teloorgang van een oergroep inboorlingen inluidde. Deze oorspronkelijke bewoners waren al eerder verdreven met behulp van de Indian Removal Act uit 1830, om plaats te maken voor ooit profijtelijke katoenplantages met slaven.

In ons land is vandaag de dag iets vergelijkbaars aan de hand: er is strijd om ruimte. Er is kolonialisme in eigen land, door tal van invloedrijke lieden die denken te mogen beschikken over grond die nu nog van ons is. Ruimte, zogenaamd voor vooruitgang. Asfalt, vliegvelden, zonneweides, woningen, datacenters en verdere verdozing van het land. Als machtsmiddel in deze veldslag om geld, macht en zeggenschap gebruikt men de stikstof. Maar stikstof was toch voor natuur bedoeld?

Zo wordt er van alle kanten aan het inboerlingenland getrokken en lijkt het zaak om de boeren zoveel mogelijk te stigmatiseren als viespeuken en gifmengers. Met het grootste gemak worden boeren aangewezen als vervuilers en schuwen bepaalde vooraanstaande types er niet voor om met hetzelfde dedain mensen als 'deplorables', betreurenswaardigen, tokkies weg te zetten. Terwijl zijzelf in vliegtuigen kruipen om te gaan kijken naar inboorlingen in verre landen en dergelijke mensen daar wijsheid toe te dichten.

In de negentiende eeuw sprak men van 'noble savages' ofwel edele wilden, een Brits koloniaal imperialistische term vanuit verhevenheid. Zo'n mentaliteit zie je vandaag de dag bij onze denkmachthebbers. Hoe hypocriet is dat? Hoe hypocriet zijn jullie, diegenen die zich boven ons gesteld voelen, die zeggen het beste met ons voor te hebben?

Ik doorzie het spel. De wereld/de toekomst is voor de aanpassers. Voor iedereen, ook voor ons. Maar wees dan wel eerlijk.