Walhalla vol verleiding

De eetdwang maakt dat iemand met Prader-Willi er toch alles aan zal doen om eten binnen te krijgen, desnoods door te stelen of door diervoeding, bedorven en diepgevroren eetwaren te eten.

Deelnemer Jet heeft Prader-Willi. Ze is eind twintig, immer vrolijk en dapper: klagen doet ze niet. Ook niet als wij taart eten en zij enkel een appel mag. Bewondering heb ik voor haar werklust: ze maakt zuivel, tuiniert en scheert de koeien. Ze kan én wil alles, al vraagt haar werk van ons een continue alertheid. 'Loop met haar mee', zeg ik tegen een stagiair als Jet de varkens gaat voeren. 'Anders eet ze het zelf op.'

Jet vraagt elke week of ze me in de winkel mag helpen: een walhalla vol verleiding, waar naast groente en fruit chocola, koekjes en chips verkrijgbaar zijn. Ja, daarmee binden we de kat op het spek. Door samen regels op te stellen - geen wijde trui met zakken aan, niet in haar eentje het voorraadhok aanvullen - gaat het negen van de tien keer goed.

Wat was ik trots, toen Jet als eerste van alle deelnemers met de kassa overweg kon en op vriendelijke wijze klanten hielp. Maar een dag later belde haar thuisbegeleider: 'Missen jullie geld? Jet heeft zojuist opgebiecht dat ze 20 euro uit jullie kassa heeft gepakt en daarvan eten heeft gekocht.' Ik nam het vooral mezelf kwalijk.

Confronterend blijven ook de momenten dat ik chocoladerepen op de toonbank mis. Er lagen er toch tien? Met Jet hebben we de afspraak dat we haar mogen controleren, maar och, wat vind ik dat ongemakkelijk. 'Jet, heb je net een reep in je zak gestopt?' Ze schudde haar hoofd, maar na controle van haar tas vond ik toch drie repen en een rol biscuit.

Het geeft niet. Jet blijft een van mijn favoriete deelnemers. Samen gaan we de uitdaging aan de eetdwang te beheersen. En ze heeft hoop: 'In Frankrijk ontwikkelen ze een medicijn dat mensen met Prader-Willi een verzadigd gevoel moet geven. Ze zijn al in de testfase. Ik hoop dat ze opschieten. Het zou me rust geven.' Go Frankrijk, go.