We knijpen een oogje toe als het spannend wordt

Nederlandse akkerbouwers produceren op een hoog niveau. Ons pootgoed is internationaal befaamd en gevraagd. Hetzelfde geldt in meer of mindere mate voor uien, suikerbieten en consumptieaardappelen. Onze boeren, hun coöperaties en afnemers en keuringsinstanties leggen de lat hoog, met een internationale vooraanstaande positie als resultaat.

Deze week kwamen zowel in pootgoed als suikerbieten berichten naar buiten dat dit oogstseizoen de gebruikelijke normen terzijde worden geschoven. Als gevolg van het buitenspel zetten van enkele regels - ook nog tijdens de wedstrijd - kunnen betreffende akkerbouwers toch leveren en uitbetaald krijgen. De aftocht naar de veevoerindustrie wordt hen bespaard.

Telers die kampen met vorstschade en scheuren zijn er vanzelfsprekend gelukkig mee. Onder andere telers klinkt kritiek. Met name over bietenboeren die te laat oogstten wordt gesteld dat deze het risico op vrieskou voor lief namen om de premie voor late levering op te kunnen strijken.

Voor pootgoed is het maar zeer de vraag of die lenigheid in leveringscondities goed is voor onze exportpositie. Je legt de lat normaal niet voor niets zo hoog. Van exportproducten weten we dat twijfels over kwaliteit vaak politiek worden aangegrepen om een leverende natie een hak te zetten.

Akkerbouwers mogen ook in moeizame teeltomstandigheden streng zijn voor zichzelf. Dat betaalt zich op lange termijn zeker uit.