Le coq est mort

'In de weekenden verzorg ik de kippen', beloofde ik mijn erfgenoten vorig jaar. Ik wilde hun graag laten zien dat ik een nuttige bijdrage aan de boerderij kon leveren. En omdat mijn ouders vroeger drie kippen hadden, durfde ik mezelf enigszins ervaren te noemen.
Het eerste weekend ging goed. Zodra ik het hek overstapte, kwamen tachtig kippen me tegemoet gerend. Ik raapte de eieren, vulde het water bij en strooide met voer. Een perfecte zondagochtend, met prachtig zonlicht en rust op de boerderij, heerlijk. Dit wilde ik vaker doen.
Een week later. Ik was net de eieren aan het tellen, toen ik van achteren werd aangevallen. Een van de twee hanen sprong tegen mijn rug. Verschikt draaide ik me om. Hij zette opnieuw af en vloog tegen me op, zijn poten vooruit. In paniek sloeg ik terug met een emmer. Twee, drie keer. De haan droop af en snel rende ik naar het hek. De eieren liet ik in het hok liggen, no way dat ik terugging.
'Je moet een stok meenemen als je het hok in gaat', gaf deelnemer Ernst als tip. 'Hij valt mij ook altijd aan. Je moet vooral niet bang zijn, want dat ruikt ie.' Met trillende benen en een lange tak stapte ik het weekend daarna het hek over. Opnieuw volgde een gevecht tussen mij en de haan. Ik was toch geen bedreiging voor hem? Of zag hij me aan voor een kip? Lang heb ik er niet over nagedacht; ik droeg de zorg over aan een stagiaire. Einde kippencarrière.
Ook de relatie tussen Ernst en de haan bleef op scherp staan. Ze vertoonden letterlijk haantjesgedrag om uit te maken wie de baas was. Urenlang kon Ernst voor het gaas de haan uitdagen en imponeren. Steeds vaker twijfelde ik of de haan niet gewoon vals was geworden door dit gesar. We besloten daarom dat Ernst niet meer alleen naar het kippenhok mocht.
Een paar maanden later. 'De hanen hebben hun beste tijd gehad. Wie helpt mee ze te slachten?', vroeg mijn collega 's ochtends in de kring. Ernst stak zijn hand op. Dit hanengevecht zou hij hoe dan ook winnen. Met een grote grijns vertrok hij richting schuur. 'Morgen eten we soep.'
Vroeger weigerde ik altijd kip uit eigen tuin te eten, maar na alle attacks proefde deze soep als zoete wraak. En niet alleen bij mij. 'Le coq est mort', sprak mijn collega plechtig. Ernst keek haar niet-begrijpend aan. 'Ik weet niet wat je zegt, maar de haan smaakt goed.' En hij nam een grote hap.