Dakloos

De natuur is afgelopen winter niet goed in slaap gevallen. We merken dat een niet uitgeslapen natuur lastig is om in te schatten. Net als onze jonge kinderen na een avondje te lang opblijven vanwege de oranje voetbalkoorts. Routinezaken blijken na het ontwaken ineens anders uit te pakken.
De kwekerij ging eigenlijk wat te vroeg van start. We waren er nog niet helemaal klaar voor. De op het veld ‘overwinterde’ eenjarige vruchtbomen liepen weken eerder uit dan verwacht. Het was hollen. Na een koudere vervolgperiode was het weer stilstaan.
Het zag er allemaal wat frommelig uit. Onregelmatig. De ene boom al volledig in de groei, zijn buurboom nog niet. Twijfel. Bemesten? Meer water? Voeding? We wisten het even niet meer. Het werd te droog. We moesten ineens aan de bak met beregenen. Om na enkele weken ineens weer water af te moeten laten. Niet normaal.
Wat is eigenlijk normaal? Meer werken met de natuur. We waren er zeker van. Tot dit voorjaar.
We zijn een bedrijf met relatief veel goede vaste medewerkers. Vragen over de groei en behandeling per boom aan de vakmensen met veel ervaringsjaren bleven soms zelfs onbeantwoord. Een voorjaar als dit vergde veel inzicht en aanpassingen van de kwekerijmedewerkers. Het leverde ook genoeg leerzame praktijksituaties op voor de drie medewerkers die dit jaar in de opleiding medewerker vruchtboomkwekerij zitten. Dat dan weer wel. De kwekerij leek op een trage diesel na een flitsende start.
Eindelijk laat de zon zich nu volop zien, de temperaturen stijgen naar subtropische waarden en we krijgen de langverwachte zwoele avonden. We horen de boompjes groeien. Ongelofelijk hoe de kwekerij zich in enkele weken heeft ontwikkeld van een lelijk eendje tot een mooie zwaan. Zelfs de meest ervaren medewerker staat versteld. Zelfs het onkruid groeit weer.
Heerlijk om iedereen te zien opfleuren. Het blijft lang licht. De zijscheuten worden uit de harttak geschoten, zo lijkt het wel. Prachtig bruikbaar hout voor de fruitteler volgend jaar. Alles lijkt ineens weer mee te zitten.
Dan, alsof de natuur ons weer bij de kwekerijles wil hebben, wordt er code oranje afgegeven. Hagel en bliksem dreigen. De ogen zijn op de hemel en Buienradar gericht. We worden weer heel klein en alle problemen van het seizoen zijn ineens niet meer relevant. Met samengeknepen billen zien we de buien over Duitsland wegdrijven. De frisse regen zuivert de lucht en ons hoofd.
Wij hebben dit keer geluk gehad, maar het seizoen is nog lang.
We zijn een industrie zonder dak...

Han Fleuren