'In welke maatschappij leven we?'

Mijn collega-voorzitter van LTO-vakgroep Pluimveehouderij schreef onlangs al dat we nog steeds onze zegeningen mogen tellen. Daar ben ik het hartgrondig mee eens. We leven in een vrij land (waarvan we het tachtigjarig bestaan in ons land net hebben gevierd) met een goede gezondheidszorg, werk voor vrijwel iedereen en (bijna) iedereen kan zich voldoende en gezond voedsel permitteren.

Toch komt de vraag: 'In wat voor maatschappij leef ik?' vaker in mijn gedachten. Wat zou daar een reden voor kunnen zijn? Mogelijke opties: 'we' zijn blijkbaar niet zo tevreden met 'onze zegeningen' of we willen het anders doen, want het milieu, het dierenwelzijn, het moet gezonder, goede verandering, maar niet in mijn achtertuin enzovoort. Stuk voor stuk kunnen dit legitieme redenen zijn om zaken in de toekomst beter te regelen, toch?

Tegelijkertijd zou het goed zijn om te beseffen dat de Nederlandse land- en tuinbouw niet voor niets internationaal zo hoog aangeschreven staat. De sector zorgt er nog steeds voor dat er voldoende gezond en betaalbaar voedsel wordt geproduceerd. Dat zou meer tevredenheid met ons bestaan in Nederland kunnen en vaak ook moeten geven.

In mijn achterban zie en spreek ik veel realistische en hardwerkende ondernemers die openstaan voor verbeteringen, mits die haalbaar en betaalbaar zijn. Juist daar begint de schoen te wringen. Veel verbeterpunten die ons worden aangedragen en soms worden opgedrongen, komen voort uit wensdenken of uit idealisme voor één kant van de medaille. Vaak onderbouwd door rapport X en/of model Z. Daar mis ik nogal eens realisme, laat staan begrip voor de ondernemer die de veranderingen mag of moet uitvoeren.

Voeg daarbij dat 'ons standpunt' steeds vaker gepaard gaat met activisme of het maken van nog meer wetten op zowel lokaal, provinciaal als (inter)nationaal niveau en het zal duidelijk zijn dat we, ondanks onze vrijheid, juist enorm gebonden zijn. Daarmee worden ons land en zijn inwoners niet geholpen. Sterker nog, de bestuurlijke chaos wordt alleen maar groter en we jagen de ondernemers en bedrijven het land uit.

De val van het kabinet is opnieuw een klap in het gezicht van de landbouw. Dit kabinet heeft, mede door onderling wantrouwen, weinig kunnen herstellen van de schade die al was aangericht, zoals de PAS-melders en interimmers. Nu het eigenbelang van politici door sommigen hoger wordt geacht dan het belang van goed bestuur, wordt het voor de landbouwsector nog moeilijker gemaakt om te doen waar zij goed in is: gezond voedsel produceren.

Het wordt tijd voor een maatschappij met meer verdraagzaamheid en daarnaast waardering voor de boeren en tuinders. Daar mag een volgend kabinet op inzetten.