'Het probleem van de weigeraars'

Een bekende politieke weigeraar is Geert Wilders (PVV) die wegliep uit het gedoogkabinet toen er moeilijke beslissingen moesten worden genomen. Vanaf de zijlijn populaire dingen roepen is voor hem blijkbaar aantrekkelijker dan verantwoordelijkheid nemen in het belang van volk en land.

In de agrarische belangenbehartiging is weigeren inmiddels meer regel dan uitzondering aan het worden. Er is een heel aantal nieuwe belangenbehartigers die bij de achterban hoge verwachtingen wekken over wat zij voor de boeren kunnen regelen. In vol galop doen ze mee aan de onderhandelingen, maar kort voordat er een akkoord is, lopen ze weg. Dit weglopen wordt uitgelegd als 'standvastigheid', maar ik zie vooral het ontwijken van verantwoordelijkheid, net als Wilders doet.

Het weglopen heeft geen invloed op de voortgang van de besluitvorming, want dat gaat gewoon door, ook zonder boerenbelangenbehartigers. En ook al zou je het weglopen wél zien als standvastigheid, dan doet dat nog niets af aan het feit dat de gewekte verwachtingen niet zijn waargemaakt. De verantwoordelijkheid voor het niet waarmaken van de verwachtingen wordt vervolgens afgeschoven op organisaties die niet weglopen.

Nadat de weigeraars zijn weggelopen, blijven ze vanaf de zijlijn doorgaan met het wekken van hoge verwachtingen over wat er had kunnen worden geregeld. Maar als dat werkelijk had kunnen worden geregeld, waarom zijn ze dan weggelopen? Dan hadden ze toch beter kunnen blijven? Dan hadden ze zelf de eer gehad van het behaalde resultaat.

In feite zijn deze organisaties meer bezig met het belang van de eigen organisatie dan met dat van de boeren. Het belang van de organisatie is gediend met hoge verwachtingen bij de achterban, die wordt gebruikt om zich af te zetten tegen de gevestigde organisaties. Als ze verantwoordelijkheid nemen voor het eindresultaat, veel minder dan de gewekte verwachtingen, onderscheiden ze zich niet meer van de gevestigde organisaties en verliezen ze hun bestaansrecht.