Gedachten bij de operatie aan een kleine teen

Er mocht een knuffel mee in het bed naar de operatiezaal, die net als zij zelf een haarnetje op kreeg. Ik mocht haar zelf op de operatietafel leggen, waar ze om had gevraagd. Ze had lang van tevoren al gezegd: 'Als ik word geopereerd aan mijn teen dan ga ik in een rolstoel naar de auto en dan gaat papa mij optillen.'

En zo is het ook gebeurd. Met haar teen in het verband en de grootste heliumballon van het ziekenhuis zijn we naar huis gegaan. De operatie is goed gegaan. Woensdag ging ze al weer naar school.

Op zo'n dag besef je wat werkelijk belangrijk is in het leven. Het belangrijkste is niet het verdienen van zoveel mogelijk geld. Het zijn ook niet de koeien. Het is het kunnen leven op de manier waar wij waarde aan hechten.

Het deed me denken aan een tekst uit het boek Hoe word ik een echte vrek van Hanneke van Veen en Rob van Eeden. Dat boek kreeg ik ooit van mijn zussen. Blijkbaar was daar een reden voor.

Wat ik ervan heb geleerd, behalve dat vrekken vaak erg plezierige en vriendelijke mensen zijn, is dat vrekkigheid een hoger doel moet hebben. Bijvoorbeeld om een verre reis te kunnen maken die anders niet haalbaar was of door een baan te nemen met een lager salaris, maar met meer voldoening.

In tegenstelling tot de hoofdpersoon uit het toneelstuk De vrek van Molière, die zijn eigen leven vergalt door de angst dat mensen ontdekken hoeveel geld hij heeft. Daardoor wordt hij gedwongen extra zuinig te leven. Het zou een mooi levensmotto kunnen zijn. Ik heb serieus overwogen die tekst uit te knippen en op de wc op te hangen.

Wat heeft dit te maken met mijn melkveebedrijf? Ik hoop dan mijn kinderen later ook mijn hogere doel weten. Dat ze niet van mij zullen herinneren 'papa was altijd aan het werk', maar 'papa was druk met wat zijn passie was, maar als we hem nodig hadden was hij er voor ons'.