Het leek toen zo normaal

Vrij om met de kinderen een dagje op stap te gaan, vrij om van hen te genieten. In onze agenda blokten we twee dagen waarop we met grote letters GEZIN schreven. De buurman zou die dagen melken. Wat voor leuks zouden we gaan doen? Schaatsen, naar de dierentuin of met de trein naar Amsterdam?

Eerst maar eens een ritje naar de supermarkt. Op dagen dat we aan het werk waren, kwamen we daar niet aan toe en voor het kerstdiner hadden we toch echt ijs en waxinelichtjes nodig. En als we er toch in de buurt waren, konden de kinderen meteen naar de kapper.

Vervolgens langs de apotheek – vier vijfde van ons gezin had snot – en omdat de jongste zoon ergens zijn knuffel was verloren, konden we via de kapper weer terug naar de supermarkt. Daar lag de vos nog naast het vriesvak.

Dat was de eerste vrije dag. Niet wat ik had gehoopt, maar gelukkig hadden we er nog één. Op de avond voor deze aanbrak, kroop ik tegen Jurre aan op de bank. 'Zullen we morgen met de kinderen naar Thialf gaan? Naar het zwembad, de bioscoop?'

Even bleef het stil. Toen klonk een zucht. 'Ik weet dat ik anders had beloofd, maar er ligt zoveel kantoorwerk op me te wachten. En de aftakas is kapot, de gevel van de schuur moet worden vernieuwd. Vind je het goed dat ik gewoon ga werken?'

Ik was niet eens verbaasd of boos. Eigenlijk ging het al jaren zo. Twee weken vakantie voor de deelnemers betekende helemaal geen vrij voor ons. Naïef dat ik dat telkens toch weer dacht of hoopte. Wel te verklaren: toen ik ooit voor de overheid werkte, had iedereen twee weken kerstvakantie. Verplicht zelfs, het gebouw ging op slot. Veertien dagen luieren, kuieren en zien wat de dag (of nacht) je bracht. Het leek toen zo normaal.

Daarom denk ik deze dagen van het jaar: waren we maar ambtenaar.