Scheetkussen op de stoel van de burgemeester

Column Multifunctionele landbouw Hanna Hilhorst 07 nov 2017 om 13:15uur

'Zullen we een scheetkussen meenemen naar het gemeentehuis? En die dan op de stoel van de burgemeester leggen?' Reinier wrijft in zijn handen van opwinding. 'Nee, ik weet iets beters', lacht nieuwe deelnemer Niek. 'Een ballon vol confetti. Dan laten we die knallen op zijn kantoor.'

'Jongens', kom ik tussenbeide. 'Laten jullie de burgemeester een beetje heel? Anders worden we vast nooit meer op de koffie uitgenodigd.'

'Houdt hij dan niet van streken?' joelt Reinier. 'Ik kan ook zout meenemen voor in zijn koffie.' Lachend stappen we met z'n drieën in de auto. Ik vrees dat deze twee lolbroeken daadwerkelijk het gemeentehuis op stelten gaan zetten, maar ach: dan hebben die ambtenaren ook een leuke dag.

De uitnodiging kwam van de burgervader zelf: een betrokken man die al eerder tijdens een vrijwilligersdag enkele parkeerplaatsen op onze boerderij had bestraat.

'Als jullie hem afleiden, kan ik misschien onder tafel zijn veters aan elkaar knopen.' Reinier schatert op de achterbank en vindt in Niek een goede handlanger. Het ene na het andere snode plan wordt gesmeed, maar zodra we het gemeentehuis binnengaan, blijft er weinig over van de grote monden. Timide en met grote ogen kijken de mannen rond. 'Woont de burgemeester hier eigenlijk ook?'

Een man in een zwart pak komt aangelopen en steekt vriendelijk zijn hand uit. 'Nee, ik woon in het dorp. Leuk dat jullie er zijn. Kom verder.' We krijgen een rondleiding door de raadszaal en Reinier mag zelfs even op de burgemeestersstoel plaatsnemen. Met de voorzittershamer in zijn hand zet hij zijn bekakte stemmetje op: 'Hierbij verklaar ik de oude burgemeester met pensioen. Vanaf nu ben ik de baas.'

En meteen daarna op serieuze toon: 'Moet je als burgemeester naar alle begrafenissen in het dorp? Als ik stop met werken op de boerderij, wil ik begrafenisondernemer worden. En dáárna burgemeester.'

De burgemeester lacht. 'Wat een goed idee. Weet je wat: ik laat je vast je werkplek zien.' Een verdieping hoger pakt hij de ambtsketen van zijn bureau. Niek veert op, maar aarzelt. 'Mag ik die...' Ja, dat mag. Stralend kijkt Niek me aan. 'Nu ben ík burgemeester.'

Na een korte fotosessie met de drie burgemeesters rijden we terug naar de boerderij. 'Hij was zo aardig', zucht Reinier. 'Volgende keer neem ik écht mijn scheetkussen mee.'