Koolraap smaakt als zoete bloemkool

Krijsend bleef ik achter bij mijn vader, wetend dat hij van de gelegenheid gebruik zou maken mijn broers en mij koolraap voor te schotelen. 'Bak toch lekker pannenkoeken voor de kinderen. Maak er een feestje van dat ik weg ben', probeerde mijn moeder nog. Maar mijn vader wilde een koolraapfeestje. 'En pannenkoeken zijn geen maaltijd.'

Het was vooral de geur; weeïg en zuur tegelijk. De geprakte oranje blokjes door de aardappels, overgoten door een laf sausje van maizena.

Kennismaken

Achteraf zegt mijn vader dat hij het niet deed om ons te pesten; hij vond dat we er kennis mee moesten maken. Net als met zelfgemaakte balkenbrij, reuzel en kinnebak. Mijn moeder had alle gerechten al geproefd en afgekeurd, dus pakte mijn vader zijn kans zodra ze op stap ging.

'Koolraap smaakt net als bloemkool, maar dan zoeter', zei hij terwijl hij de borden opschepte. 'Nietes', antwoordden mijn broers. Ook ik schudde mijn hoofd. Ik miste mijn moeder. Wanneer we spruitjes aten, mocht ik die stiekem onder tafel aan haar doorgeven. Als vrouwen onder elkaar, een stil verbond. 'Eet je bord leeg, ik heb een verrassing', knipoogde mijn vader ter motivatie. Hij had alsnog pannenkoeken gebakken. Als toetje.

Spartaans

Ik houd veel van mijn vader. Een man wars van trends, kuddegedrag en kapitaal. Blij met zijn groentetuin en wollen trui. De verwarming nooit hoger dan 18, alles op de fiets. Veilig, bescheiden. Zeer gelukkig met zijn gezin, de eenvoud. Spartaans, zo noemde hij zijn manier van opvoeden; een goed tegenwicht voor de liefdevolle verwenmodus waarin mijn moeder altijd stond.

Op mijn twintigste ging ik het huis uit en daarmee verdween de koolraap uit mijn leven. Tot nu.

Oersaaie uiterlijk

In onze winkel ligt hij tussen de andere vergeten groenten; de pastinaak en wortelpeterselie. Zelden verkoop ik er eentje. Zijn oersaaie uiterlijk heeft hij niet mee, in tegenstelling tot de weelderige palmkool en maagdelijk witte witlof.

Als klanten voorbij de stelling lopen en vragen waar koolraap naar smaakt, antwoord ik braaf: 'Naar bloemkool, maar dan zoeter.' Dan lach ik zacht en denk ik aan mijn vader, met als belangrijkste besef: als koolraap mijn enige jeugdtrauma is, dan ben ik een zeer gezegend mens.