Referendumwoede

Gelukkig was er ook goed nieuws: het was helemaal niet nodig dat u zich verdiepte in de materie. Het gaat namelijk niet om de inhoud, want die boeit niemand. Het gaat om de emotie, om het gevoel. De organisatie van het referendum heeft naar eigen zeggen namelijk niets tegen Oekraïne, maar alles tegen de EU.

Door tegen te stemmen, lieten mensen Den Haag en Brussel zien dat ze het niet langer pikken. Wát ze niet meer pikken, maakte niet uit. Alles volstaat, zolang het maar een reden was om tegen te stemmen. Voelt u zich, op wat voor manier dan ook, tekortgedaan? Zeg dan néé tegen het associatieverdrag met Oekraïne.

Puur toeval

Het is puur toeval dat het referendum over Oekraïne ging. Het was gewoon de eerste mogelijkheid die voorbijkwam. Op 7 juli 2015 stemde de Eerste Kamer in met het handelsverdrag tussen de EU en Oekraïne. Was de agenda van de Kamer anders geweest, dan hadden we over een heel andere kwestie gestemd. Zo simpel is het.

Arm Oekraïne, verkeerde tijd, verkeerde plaats. De initiatiefnemers van het referendum kregen een stok aangereikt om Oekraïne te slaan en dan is meppen aanlokkelijk. Niet omdat ze per se Oekraïne pijn willen doen, maar om de Haagse en Brusselse elite te stangen.

Ongenoegen

Dat snap ik wel. Hoe vaak sta ik niet in zaaltjes waar mensen hun terechte ongenoegen uiten over het maar uitblijven van het 'level playing field'. Waar mensen onthutst kijken wanneer ik vertel dat besluitvorming in Brussel zo'n vierenhalf jaar duurt. En dat er 20.000 lobbyisten in Brussel actief zijn.

Ik snap de verbazing en het ongenoegen daarover en er moet ook heel, héél kritisch naar gekeken worden. Maar om in dat geweld je stem te laten horen, moet je lid worden van bijvoorbeeld LTO en niet Oekraïne misbruiken om je punt te maken.