Zelfbewust

‘Bende van Brabant’ kopte de Volkskrant vorige week boven een verhaal in een reeks over criminaliteit op het Brabantse platteland. Aan het woord was historicus en Brabantkenner Gerard Rooijakkers. Of de misdaad zich onder druk van justitie verplaatst naar het Zuiden? Zijn antwoord was duidelijk: ‘Georganiseerde criminaliteit is in Brabant endemisch.’ Dat betekent zo veel als: het hoort bij de Brabantse plattelandscultuur.
Moeten we daar trots op zijn? Nee. Noord-Brabant associëren met criminaliteit en daar trots op zijn, daar neem ik afstand van. Zeker nu ik van leden uit Zeeland en Noord-Brabant hoor hoe zij door criminele organisaties worden geïntimideerd. Met die wereld wil je niets te maken hebben.
We vragen daar bij de autoriteiten aandacht voor. In Zeeland is dat opgepakt en geeft de politie voorlichting aan onze leden. Dat is wat wij eraan kunnen doen: voorlichting geven en een luisterend oor bieden.
Rooijakkers gelooft niet dat de drugswereld kan worden stilgelegd. Want daarvoor is de Brabander te subversief, te dwars, te eigenzinnig. Hij constateert ook dat de gemoedelijke, gezagsgetrouwe, meegaande Brabander alleen in de hoofden van ideologische cultuurpolitici bestaat. ‘De meeste Brabanders naaien bij wijze van beproefde overlevingsstrategie heel zelfbewust gewoon hun eigen naad.’
Hier staat nogal wat. Achter deze woorden schuilt een hele wereld. Kan ik de visie van Rooijakkers doortrekken naar de landbouw? Met een beetje fantasie is deze constatering ook positief te duiden; boeren en tuinders zijn ondernemend en weten hun weg te vinden. Maar er zijn twee grote verschillen tussen de criminele en de agrarische wereld; niet het eigen gewin staat voorop, maar continuïteit van het bedrijf is leidend voor de activiteiten.
En het andere verschil: onze normen en waarden refereren aan goed zorgen voor familie en omgeving en wij overtreden de wettelijke kaders niet.

Hans Huijbers