Boomloos onbereikbaar

Vroeger was je op vakantie onbereikbaar. Na een week was je het werk vergeten. Je was er niet. Geen telefoon, geen mail en al helemaal geen Facebook of Twitter. De enige vorm van communicatie met de buitenwereld bestond uit kaarten schrijven en de krant van een dag oud.
Je kon als vruchtboomkweker alleen weg in september, de enige rustige maand in de boomkwekerij. Dan waren de bomen klaar. In augustus moest iedereen oculeren, dan telde ieder droog uur.
Juli was anders. Je ging de percelen af en maakte een schatting van iedere partij bomen. Hoeveel procent zestakkers zitten er in de knipbomen van de appels? Hoeveel viertakkers in de peren en kersen? Zijn de eindknoppen van de zijscheuten al aan het afsluiten? Valt er voldoende regen? Moeten we toch nog extra bemesten? Na de drukke maanden mei en juni van wildopslag verwijderen, stokken zetten, binden en pluizen om de vertakking in de bomen te krijgen was dat toch een eerste oogstschatting.
Hoe anders is het nu. Of juist niet. Natuurlijk groeien de bomen nog steeds in dezelfde maanden en blijft het ieder jaar spannend wat het weer doet. Door bodem en bladmonsters weten we nu wel beter wanneer we moeten bijsturen.
We beregenen bij watertekort. We werken met grote groepen tijdelijke krachten waarmee in kortere tijd meer kan worden gedaan. Het oculeren in augustus is meer en meer verschoven naar het veredelen in de winter door enten. De keuzestress welke rassen te maken is daarmee een half jaar opgeschoven. We kunnen wachten wat de fruitprijzen doen voor de tientallen rassen die we veredelen. Daarmee is ook de druk op het oculeren in augustus afgenomen.
Eigenlijk kun je ook op andere momenten op vakantie. Je moet natuurlijk een goed team hebben dat je vertrouwt. Met kleine kinderen ga je dan in juli. Je bent natuurlijk bereikbaar in geval van nood. Een voordeel. Of is het een nadeel? Hoe voorkom je nu dat je toch gaat zitten kijken en luisteren? Hoe ga je gewoon eens twee weken alleen voor vrouw en kinderen en niet voor de bomen?
Nou, we hebben het gevonden. Een huisje op het strand in Zeeland. Geen 3G, nauwelijks telefoonbereik. WiFi alleen bij de strandtent. Heerlijk weer. Geen wolkje aan de lucht. Totdat iemand iets zegt over een vliegtuig. Het duin op voor bereik. Dan de berichten lezen en stil worden van de flarden aan informatie die ineens alle onbezorgdheid overschaduwen met donkere wolken.
Waar was u toen u het hoorde? Ik zal het niet meer vergeten. We hebben even stilgestaan met vele gezinnen op het strand. Meer dan ooit besefte ik dat er meer is dan bomen alleen. Dat inzicht kreeg ik nota bene op een van de weinige boomloze plekken van ons land.

Han Fleuren