Instinct

Onze kat, die overigens een kater is, maar wij spreken altijd over kat, is een vondeling. Gevonden in een natuurgebied en meegenomen door een zeer zorgzame jongedame die ervoor zorgde dat hij werd opgelapt, maar uiteindelijk geen plaats thuis kon geven.
Onze hond, waarover misschien in een andere column later meer, is een allemansvriend. Tussen hond en kat zit het dus wel goed en zo kwam de kat afgelopen winter bij ons.
Afgelopen voorjaar ontdekte onze kat de plantenbak op het terras als kattenbak. De potgrond is zacht en hij graaft een gat waar een konijn jaloers op kan zijn. Terwijl zijn kop onder de grond verdwijnt, haalt zijn voorpoot nog meer grond naar boven. Vervolgens kijkt hij traag om of niet iets of iemand hem onverwacht in zijn eigen kuil kan duwen, voordat hij nog eens zijn voorpoot strekt. Dan hangt hij zijn achterste over de rand, blijvend alert op een onverwacht duwtje. Later dit voorjaar heeft hij in onze moestuin een hardere ondergrond getroffen en zijn de kuilen minder diep geworden. Waar ligt nu de grens tussen instinct en ervaring?
Het is vroeg zomer dit jaar. Het combineseizoen is begonnen, een karwei op de boerderij waar ik nog graag aan meedoe. Ervaring heb ik voldoende, maar aan ladingen stof, smeervet aan mijn kleren, blauwe plekken op mijn benen en armen en een douche van olie na een afgeknapte slang ontsnap ik niet. Zeker nu eelt op mijn handen en conditie ontbreken dankzij het vergaderbestaan.
En toch is er een soort koorts, met een machtige machine het werk doen op de geschikte momenten, de oogst moet binnen, doorgaan. Ook een combinatie van instinct en ervaring. Heerlijk.

Peter de Koeijer,