'Lang leve de chaos van een gezin'

Column Glasgroenten Inge Bergsma-de Vries 12 jun 2025 om 11:02uur

Ik heb moeite met het schrijven van deze column. Vanmorgen las ik een column van Beau van Erven Dorens en toen dacht ik: dit is wat ik ook voel. Overal in de wereld vechten we elkaar de tent uit en op plekken waar we het goed hebben, doen we de deuren dicht. Daar zal vast een goede reden voor zijn, maar ik krijg er heel weinig energie van.

Iets waar ik ook weinig energie van krijg, is het wijzen naar elkaar, het verwijten en het niet accepteren van andere wezens of activiteiten in de buurt van wat jij doet. En al deze negativiteit wordt enorm versterkt door de eindeloosheid aan berichten op sociale media. Ook word ik moe van onze vergadercultuur, van onze overvolle agenda’s en van het geen tijd meer hebben voor echte daadkracht.

De laatste tijd ben ik daarom aan het sturen op mijn algoritme. Ik denk: eens kijken of mijn gevoel over specifieke onderwerpen verandert wanneer ik bepaalde mensen of organisaties volg. Ik kan je vertellen dat dat niet zo is. Ik gruwel van activisme, van polarisatie en van de verdeeldheid.

Waar ik dan weer wel blij van word, is van Lidl. Vooral van de marketingafdeling van deze supermarktketen. Jeetje, daar zitten mensen die echt snappen wat de gemiddelde consument wil. Nuchter en met goed verstand verkopen ze met humor normale producten.

Voor nu steek ik even mijn kop in het zand en doe ik wat ik moet doen

Inge Bergsma-de Vries, komkommerteler in Erica (DR)

Hiermee geven ze in ieder geval de consument het gevoel dat het niet erg is dat je zowel op kwaliteit als op prijs je boodschappen doet. En al mopperen wij als producent weleens op het betaalgedrag van grote retailers, het verpesten van de markt dat doen we toch echt zelf; door toch weer meer te produceren dan dat er wordt gegeten.

Waar ik ook blij van word, is enthousiaste ondernemers die de schoonheid van een omgeving kunnen zien. Van bedrijven die met ons mee durven te denken, van kleine of grote stappen die we zetten. De wereld verhard, maar soms verzacht de omgeving. De echte mensen die je horen, je zien en je helpen wanneer dat nodig is.

Uiteindelijk komt het vast goed en heeft deze chaos vast een doel. Maar voor nu steek ik even mijn kop in het zand, doe ik wat ik moet doen, pak ik de caravan in voor een paar weken vluchten voor alles wat er speelt en zet ik mijn telefoon uit.

Maar niets zo relativerend dan een paar kinderen die vechten om de aandacht van hun moeder. En het mooiste is dat ik dat echt heel doelgericht, praktisch en met liefde kan oplossen. Lang leve de chaos van een gezin.