Een tik op de billen

Heerlijk vind ik het. Woensdag is voor mij een computerdag, dus na acht uur turen naar een beeldscherm ben ik wel toe aan wat wind door mijn haren en sjokkende koeien. Vogeltjes kijken, hazen spotten. Links aan de horizon gloort de snelweg A1. Ik hoor sirenes, zie een file. Zelfs in vakantietijd.

Bij de kudde aangekomen is hond Senna al bezig de koeien in de benen te krijgen. Ze rent rondjes, blaft en bij de runderen die onverstoord blijven liggen, springt ze op de rug. Gedrag dat we nog niet eerder bij haar zagen en dat ze soms moet bekopen met dreigende hoorns van de koeien. 'Niet te serieus, Sen.'

Die hoorns zorgen er ook nu weer voor dat de kudde op rangorde het weiland verlaat. De leider vooraan, de zwaksten onderdanig stappend op de laatste plaats. Het gaat vandaag wel erg traag. 'Kom op dames', en ik geef ze een tik op de billen. Ik snap niet dat Jurre zegt dat die Montbéliarden zo pittig zijn. Vorige week kwam hij met een rood en bezweet hoofd briesend de woonkamer binnen, omdat de kudde alle kanten – behalve de goede – op was gerend. 'Vreselijk, dat Franse temperament.'

Misschien moet ik ze een beetje porren. 'Kom op, lopen!' Maar de gang komt er niet in. Dan zie ik vooraan de rij een koe door een draad gaan. De anderen volgen gelukkig niet, maar blijven er wel met z'n allen naar kijken. Ik zucht en besluit de koe weer terug naar de kudde te drijven. Dat lukt, al rent ze daarbij door een andere draad, waardoor er nu twee draden op de grond liggen. Amateur.

Rustig kijkt de kudde toe hoe ik de draden repareer. Gelukkig, want ze hadden ook massaal de vrijheid kunnen kiezen. Hoezo, pittig? Maar terwijl ik de stroom er weer op zet, zie ik de twee achterste koeien zich omdraaien en het op een lopen zetten. 'Stommerds', hoor ik mezelf roepen en begin te rennen. Te sprinten. Merde!
Het lukte heus, ik kreeg ze binnen. Al kwam Jurre na een uur wel bezorgd kijken waar ik bleef. 'Lukt het? Waarom ben je zo rood en bezweet?'